Tazammundur. Bir insan için kullanılan arslan sözü, o hayvanın yalnızca cesaretinin ve gücünün kastedilmesini sağlamıştır.

Yukarıdaki şıkların hepsi mecazın özellikleri arasındadır.

Te’kîdü’z-zem bimâ yüşbihü’l-medh, övüyor gibi görünerek yergiyi pekiştirmektir. Önce yerilecek varlıktan övgü ifade eden bir sıfat kaldırılır, hemen ardından; “fakat”, “şu kadar var ki”, “ancak”, “ama” gibi bir istisna edatıyla muhatabın söz konusu varlıkta bazı kusurlar bulunmakla birlikte bir güzel, doğru yanının da olduğunu düşünmesi sağlanır. Ancak ifadede dile getirilen o varlık için bir övgü değil, yeni bir yergi olur. 

Asıl anlamı “yastık ve yorgan içine tıkılan yün, pamuk gibi şeyler” anlamına gelen haşiv, cümlenin temel öğelerinden olmayan ve ifade edilmek istenen asıl anlama da katkısı bulunmayan kelimelere denir.

Kendisine benzetilenin açıkça söylenmediği sadece onu hatırlatan, onunla ilgili bir unsurun bulunduğu istiare türü olan İstiâre-i mekniyye (=kapalı istiâre) kullanılmıştır. Sevgilinin hayâli bir “kuş”a benzetilmiş, ama müşebbehün bih, yani kendisine benzetilen söylenmeyerek onun uçma özelliğinin belirtilmesiyle yetinilmiştir.

Beyit “Sen her şeyde adaleti gözetirsin; ancak, cömert olduğun için elin hazinelere çok zulmeder.” anlamındadır. Beyitte önce memduh övülmüş, ardından “lâkin” edatıyla muhatap söz konusu kişi hakkında bir yerginin ifade edileceği gibi bir beklenti içine sokulmuş, ama ifade edilen onun hakkında yeni bir övgü olmuştur. Beyitteki ifade biçimi “te’kîdü’l-medh bimâ yü?bihü’z-zemm”dir.

A, B, C, D şıkları teşbihte bulunması gereken unsurlardandır.