Tahvillerde Risk
Borç alanların bütün ödemeyi yapacağı durumda tahvil yatırımı risksiz gibi görünse de tahvil sahibi olmanın çeşitli riskleri mevcuttur. Örneğin tahvil yatırımlarında faiz oranı riski mevcuttur. Zaman içinde piyasadaki faiz oranları değişebilmektedir. Tahvilden sağlanacak nakit akımları ise (sabit faizli tahvillerde) sabit
kalmaktadır. Bunun sonucunda tahvil değeri dalgalanmaya başlar. Faiz oranları
arttığında, tahvilin değeri düşer, faiz oranları düşerse tahvilin değeri artar.
Tahvil yatırımları uzun vadeli olmasından dolayı vade riski ortaya çıkmaktadır. Tahvilin anapara ve faiz ödemelerinin gecikmeli olarak yapılması veya hiç
yapılmaması durumunda ödenmeme riski söz konusudur. Tahvil, geri çağırılabilir bir özelliğe sahipse tahvili ihraç eden işletme piyasa faiz oranlarının düştüğü
durumlarda daha az faiz ile borçlanma imkanı elde ettiğinden, tahvillerini geri
çağırabilir. Bu durumda tahvilin vadesinden önce geri çağırılma olasılığını ifade
eden geri çağırma riski oluşur.
Tahvillerde likidite riski bulunmaktadır. Likidite riski tahvilin istenildiğinde
nakde dönüşememe ya da nakde dönüşürken değer kaybetme riskini açıklamaktadır. Tahviller sabit getirili menkul kıymetlerdendir. Tahvil yatırımcısı yatırım
döneminde enflasyonun kaybettirdiğinden daha fazla gelir elde ettiğinde kâr sağlamış olur. Eğer enflasyon altında gelir elde ediliyor ise negatif getiri ortaya çıkar.
Enflasyonun tahvil verimini olumsuz yönde etkileme olasılığı enflasyon riski olarak isimlendirilmektedir.
Tahvillerde ortaya çıkan diğer bir risk türü de yeniden yatırım riskidir. Bir
finansal varlıktan dönemler itibariyle elde edilen nakitler yeniden yatırıma yönlendirilir.

Gerçek Değer: Bir varlığın sağlayacağı nakit akımları ve riskine bağlı olarak değerleme yoluyla belirlenen değeridir.

Rüçhan Hakkı: Pay senedinin sahibine sağladığı haklardan biridir. Rüçhan hakkı, ortağın mevcut sermayedeki payı oranında artırılan sermaye kısmından da aynı oranda pay alma hakkını ifade etmektedir. Diğer bir ifadeyle eski ortakların şirketteki ortaklık yüzdelerini sürdürmeleri amacıyla yeni çıkarılacak pay senetlerini sahip oldukları pay yüzdesiyle orantılı olarak ilk önce satın alma hakkı olarak tanımlanabilir.  
Bu amaçla eski ortaklara yeni çıkarılacak pay senetlerinden hissesiyle orantılı sayıda, piyasa değerinden daha düşük bir fiyattan ve belirli bir süre boyunca kullanabilecekleri haklar verilir. 

Orta vadeli kredi sunulmasının temel koşulları ise şu şekilde özetlenebilir:
• Projenin düzenli fon yaratacak nitelikte olması.
• Firmanın sermaye yapısına uygun olması.
• Uzun süreli satış ve kâr tahminlerinin yapılabilmesi.
• Firmanın yeterli güvence sunabilmesi.

Literatürde orta vadeli finansman kaynakları genellikle orta vadeli banka kredileri, orta vadeli yatırım malları kredileri, rotatif krediler, forfaiting ve leasing şeklinde incelenmektedir. Faktöring kısa vadeli finansmanda kullanılan fon kaynağıdır.

Pay senedi değerlemesinde üç temel model kullanılmaktadır. Bu modeller; temettü değerleme modeli, öz kaynaklara olan serbest nakit akımları modeli ve firmaya olan serbest nakit akımları modeli olarak sıralanabilir. Temettü değerleme modelinde sadece kâr payları esas alınırken, diğer iki modelde işletmenin satışları ve maliyetlerine bağlı olan serbest nakit akımları üzerinde durulur.

Proje değerlendirmede zamansal açıdan fiyatların değiştirilmesi gerekmektedir.

Enflasyonist koşullarda sermaye bütçelemesi sürecinde, enflasyonun olmadığı durum ile farklılıkların ortadan kaldırılması gerekmektedir. Bu nedenle gelecekteki na­kit girişlerinin sabit fiyatlarla mı, yoksa cari fiyatlarla mı hesaplanacağı, yeni bir iskonto oranının belirlenmesi ve gelecekteki piyasa fiyatlarının tahmini önem taşımak­tadır. Yüksek enflasyon dönemlerinde sermaye bütçe­lemesi sürecinde öncelikle, değerlemede nominal nakit akışlarının mı reel nakit akışlarının mı kullanılacağına karar verilmesi gerekmektedir. Nominal akit akımları nominal oranlarla, reel nakit akımları ise reel oranlarla iskonto edilmelidir. Enflasyon göreli fiyatlarda değişi­me yol açtığı için talep yapısı da zaman içinde değiş­mektedir. Bu nedenle, proje değerlendirmede zamansal açıdan fiyatların değiştirilmesinin yanında talebin de yeniden tahmin edilmesi gerekmektedir

Pay Senedi Değerlemesinde Kullanılan Modeller
Pay senedi değerlemesinde üç temel model kullanılmaktadır. Bu modeller; temettü değerleme modeli, öz kaynaklara olan serbest nakit akımları modeli ve firmaya olan serbest nakit akımları modeli olarak sıralanabilir. Temettü değerleme modelinde sadece kâr payları esas alınırken, diğer iki modelde işletmenin satışları ve maliyetlerine bağlı olan serbest nakit akımları üzerinde durulur.

Sermaye yapısı ile ilgili klasik görüşleri Net Gelir, Net Faaliyet Geliri, Geleneksel ve Modigliani-Miller yaklaşımları oluşturur. Sinyal teorisi sermaye yapısı kararlarıyla ilgili modern teorilerden biridir.

Genel olarak değerlemede “İndirgenmiş Nakit Akımları Yöntemi”, “Çarpanlara Dayalı Değerleme” ve “Reel Opsiyonlara Dayalı Değerleme” yöntemleri kullanıl­maktadır. Bu yöntemlerin dışında son yıllarda “Alternatif Değerleme Yaklaşımla­rı” olarak adlandırılan yöntemler geliştirilmiştir. Alternatif yaklaşımlar olarak en çok üzerinde durulan modeller Ekono­mik Katma Değer (Economic Value Added-EVA) ve Piyasa Katma Değeri (Mar­ket Value Added-MVA) Modelleridir.

Sinyal Teorisi işletme yönetimi ve piyasa arasında bilgi asimetrisi olduğunu varsayar. Teoriye göre yöneticiler işletmenin kârlılığı ve riski hakkında bilgi iletmek için sermaye yapılarını değiştirirler. İşletmelerde kaynak ihtiyacının karşılamasında sermaye bileşenleri arasında öncelikli tercihler yapıldığı Finansal Hiyerarşi Teorisi ile açıklanmaktadır. Tercihler
işletme yöneticileri ve piyasa arasındaki bilgi asimetrisinden kaynaklanmaktadır. İşletme öncelikle yatırım fırsatlarına göre kâr dağıtım oranlarını oluşturarak ve gerektiğinde nakit varlıklarını kullanarak içsel fonlardan yararlanır. İşletmenin paydaşlarıyla etkileşiminin de optimal sermaye yapısı üzerinde önemli
bir etken olduğu Sermaye Yapısının Paydaş Teorisi ile açıklanır. Paydaşlar kapsamında işletmeye kaynak sağlayanların dışında müşteriler, tedarikçiler, çalışanlar ve işletmenin faaliyette bulunduğu toplum yer almaktadır. Doğru yanıt B seçeneğidir.

Genişleme opsiyonu, piyasa koşullarının beklenenden daha iyi gerçekleşmesi durumunda işletmenin kapasite artırmasına imkan tanıyan bir opsiyon türüdür.

Yatırım Harcamalarının Tutarı, bir yatırımın tamamlandığı süreye kadar yapılan bütün araştırma geliştirme ve proje hazırlık giderleri, arazi, arsa, binalar, yollar, tesisler, makine-teçhizat, montaj, gümrük vergileri, deneme vb. sabit sermaye giderleri ile çalışma sermayesi harcamaları gibi giderleri ifade etmektedir.

Literatürde orta vadeli finansman kaynakları genellikle orta vadeli banka kredileri, orta vadeli yatırım malları kredileri, rotatif krediler, forfaiting ve leasing şeklinde incelenmektedir. Bu sebeple doğru cevap E şıkkıdır.

Orta vadeli kredi sunulmasının temel koşulları ise şu şekilde özetlenebilir:
• Projenin düzenli fon yaratacak nitelikte olması.
• Firmanın sermaye yapısına uygun olması.
• Uzun süreli satış ve kâr tahminlerinin yapılabilmesi.
• Firmanın yeterli güvence sunabilmesi.

Bu nedenle doğru cevap E şıkkıdır.