Finansmana Dışarıdan Katkı İlkesi: Bu ilke uyarınca hem işverenler hem gerektiğinde devlet, sosyal sigortaların finansmanına katkıda bulunmaktadır.

Finansmana Dışarıdan Katkı İlkesi: Bu ilke uyarınca hem işverenler hem gerektiğinde devlet,
sosyal sigortaların finansmanına katkıda bulunmaktadır.,Sigortacılık İlkesi: Bu ilkeye göre sigorta tekniğinden yararlanılarak sigortalılar arasında riziko eşitlenmesi sağlanmaktadır.,Zorunluluk İlkesi: Bu ilkeye göre sosyal sigortaya katılmak zorunludur.Sigortalılar Arası Yeniden Gelir Dağılımı ya da Sosyal Denge İlkesi: Bu ilke gereğince yüksek gelire sahip sigortalılardan diğer sigortalılara kıyasla daha yüksek prim alınmaktadır. Uygulamada bu ilke sigortalılardan bireysel rizikolara bakılmaksızın gelirleri üzerinden prim alınması, fakat sağlanan sosyal gelirlerde ödenen primlerin her zaman göz önünde bulundurulmaması yoluyla gerçekleştirilmektedir

Söz konusu işleri yapan kişilere Aktüer denir.

1961 Anayasası’yla, “sosyal güvenlik” kavramı ilk kez çalışma hayatı ve sosyal politikalara ilişkin anayasal terminolojiye girmiştir. Doğru cevap D'dir.

Sigorta ettirenin yükümlülükleri arasında; Sözleşme Öncesi İhbar Görevi, Sözleşme Süresince İhbar Görevi, Prim Ödeme Borcu, Rizikoyu Ağırlaştırmama Görevi, Riziko Sonrası İhbar Görevi yer alır. Doğru cevap E’dir.

Prim ödemek suretiyle sigortalının menfaatini sigortacı nezdinde sigortalayan kişiye "sigorta ettiren" denir. Doğru cevap C’dir.

Hazine Müsteşarlığı tarafından hazırlanan 18 Temmuz 2007 tarihinde 26586 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe giren "Hayat Sigortaları Yönetmeliği" yürürlükten kaldırılmış ve yerine 10.10.2012 tarih ve 28437 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanan "Hayat Grubu Sigortaları Yönetmeliği” yürürlüğe girmiştir.
Yönetmelik, sigorta ettirenler, sigortalılar ve lehtarların hak ve menfaatlerinin korunması ile hayat sigortacılığı faaliyetlerinin düzenlenmesi, denetlenmesi, gözetimine ilişkin usul ve esasları düzenlemektedir. Hayat branşında faaliyet gösteren Türkiye’de kurulu sigorta ve emeklilik şirketleri ile yabancı sigorta şirketlerinin Türkiye’deki teşkilatını kapsamaktadır.
Yönetmeliğin içeriği aşağıdaki başlıklardan oluşmaktadır.
• BİRİNCİ BÖLÜM; Amaç, Kapsam, Dayanak ve Tanımlar
• İKİNCİ BÖLÜM; Hayat Grubu Sigortaları
• ÜÇÜNCÜ BÖLÜM; Teknik Esaslar
• DÖRDÜNCÜ BÖLÜM; Özellikli Ürünler
• BEŞİNCİ BÖLÜM; Çeşitli ve Son Hükümler

Prim esasına dayalı sigortacılık uygulamalarının ilk örneği, İtalya’da deniz ticaretinin gelişmesi ile birlikte ortaya çıkmıştır.

6102 sayılı TTK'da "Sigorta Türlerine İlişkin Özel Hükümler" başlıklı ikinci kısmında, sigorta türleri belirtilmiştir. Buna göre sigorta türleri "Zarar Sigortaları" ve "Can Sigortaları" olarak iki ana gruba ayrılmıştır. Zarar Sigortaları, mal sigortaları ve sorumluluk sigortaları olarak; Can Sigortaları ise hayat sigortası, hastalık ve sağlık sigortası ve kaza sigortası olarak sınıflandırılmıştır.

İnsanlar, hayatta olduğu sürece ekonomik gücünü sürdürerek kendisinin ve ailesinin ekonomik refahını sağlamak; ölümü halinde de bakmakla yükümlü olduğu kişilerin ekonomik sıkıntı yaşamamalarını isterler. İnsanların bu isteklerine cevap vermek üzere "Can Sigortaları" geliştirilmiştir. Can sigortaları, insanlara ölüm, sakat kalma, hastalanma, yaşlanma, kaza geçirme gibi rizikolara karşı güvence sunar. Hayat sigortaları, can sigortasının en önemli grubunu oluşturmaktadır.

Sosyal güvenlik sistemlerinin gelişim süreci yüzyılları kapsadığından, sürecin, her ülkede yaşananların etkisiyle şekillenen bir sistem olması söz konusudur. Dolayısıyla sosyal güvenlik açısından önem taşıyan gelişmeler, ülkelere göre farklılık göstermiştir. Bu süreç incelendiğinde, ilk kez Almanya’da başlayan sosyal sigorta uygulamalarını İngiltere, Fransa, İsviçre ve İsveç gibi ülkeler izlemiş ve bu I. Dünya Savaşı’ndan sonra hızlanarak devam etmiştir.

İştira (Satın Alma): Hayat sigortalarında sigortalı en az üç yıl prim ödedikten sonra sigortaya devam etmek istemezse, ödediği primden o güne kadar işleyen kısım ve bazı masraflar düşüldükten sonra kalan tutar, poliçesi karşılığında sigortalıya ödenebilmektedir.

Lehdar en genel anlamda “sigortanın sonuçlarından faydalanan kişi” olarak tanımlanabilir. Lehdar ile sigortalı aynı kişi de olabilir. Hayat sigortalarında, özellikle de uzun vadeli birikimli ve ölüm riskini içeren sigortalarda, sigortalının hayatta kalması durumunda sıklıkla lehdar ile sigortalı aynı kişi olmaktadır. Sigortalının ölümü halinde ise tazminatın ödeneceği kimse, lehdarın yasal varisi olabileceği gibi, poliçede özellikle belirtilen üçüncü bir şahıs da olabilmektedir.

Hayat sigortaları uzun dönemlidir.

Hayat sigortaları yaygınlaştıkça ekonomik işlevlerin etkinliği artar. Bu etkinlik; ekonominin gelişmesini olumlu etkiler ve itici güç halini alır. Ekonomiler, üretim güçleri arttıkça büyür ve gelişirler. Bu nedenle kaynak bulma ve yatırımları finanse etme gerekliliği karşısında, hayat sigorta sektörünün oluşturduğu fonlar büyük önem kazanır. Tasarrufa kaynak teşkil eden vergilere büyük oranda katkıda bulunur. Doğru cevap E şıkkıdır.

Sosyal güvenlik sistemlerinin 1945-1975 tarihleri arasını kapsayan üçüncü dönemin önemli bir geçiş dönemi olduğunu söylemek mümkündür.

Sosyal güvenlik sağlanması kişilerin insiyatifine bırakılamayacağından zorunludur.
2. Sosyal güvenlik sistemleri, ülke halkının tümünün yaşam boyunca karşılaşacağı sosyal risklerin
getireceği ekonomik yetersizliği gidermeyi ve onlara refah düzeyini arttırıcı bir yaşam düzeyi
sağlamayı amaç edinir.
3. Sosyal güvenlik sisteminde korunan birim aile olduğundan, sistemde fertler yükümlülük
açısından ele alınırken, garanti olarak sosyal güvence anne, baba, eş ve çocuklar olmak üzere
tüm aileye verilir.
4. Sosyal güvenlik, uluslararası sözleşmelerde temel insan haklarından biri olarak kabul edilir, bu
hakların tüm vatandaşlara sağlanmasında ise devlet sorumludur.

Başkasının hayatı üzerine sigorta yapılabilmesi için, o kişinin hayatının devamında lehdarın menfaatinin bulunması şarttır (TTK.m.1490/1). Ayrıca, ölüm ihtimaline karşı yapılan sigortalarda, sigorta bedelinin mutat cenaze giderlerini aşması hâlinde, TTK.m.1490/2 uyarınca sigortalının veya varsa kanuni
temsilcisinin yazılı izni gerekir. Sigortalı onbeş yaşından büyükse kanuni temsilcinin dışında ayrıca onun da izni alınır. İzin olmadan yapılan sözleşme, icazet verilmediği takdirde geçersizdir.