Mülksüzlük;Sosyal dışlanma toplumsal olduğu kadar mekanlarla da ilgilidir. Sosyal dışlanma, dışlanan kesimlerin büyük kentlerin çeperinde ve genellikle belediye hizmetlerinden yoksun olarak ya da toplu konutlarda devlet yardımları ile yaşamaları anlamına gelir

Sosyal dışlanma, ekonomik nedenler (işsizlik, mülksüzlük, düşük ücret vb.), eğitimsizlik, yaş, cinsiyet, cinsel kimlik ve cinsel yönelim, sosyal güvenceden yoksunluk, bağımlılık, politik süreçlere katılamamak, karar alma mekanizmalarında yer alamamak gibi toplumsal, kurumsal, politik ya da bireysel nedenler sonucunda ortaya çıkar.

Yoksulluğa ilişkin tartışmaların genellikle iki karşıt görüş etrafında şekillendiği görülür. Bunlardan ilki; neredeyse tarihin başından beri yoksulluğu, yoksulların kendi hatası, tembelliklerinin, çalışmak istememelerinin sonucu olarak değerlendirir. Bu nedenle de toplumun yoksullara karşı herhangi bir sorumluluğu olmadığını; devlet yardımları dâhil her türlü yardımın tembelleri daha da tembelleştirdiğini savunur. Öte yandan diğer görüş ise, yoksulluğu bir sistem sorunu ve ekonomik adaletsizliğin sonucu olarak değerlendirir. Buna göre mevcut yapı dönüştürülmediği ve kaynaklar daha adil bölüştürülmediği sürece yoksulluk devam edecektir. Ne var ki, ikinci görüşün yoksulları “kurbanlaştıran” yaklaşımı, hak temelli bir söylem içeriği kazanmadığı zaman, yoksulları hayırseverliğe ve sadaka kültürüne mahkûm etmektedir. Hak temelli yaklaşım, yoksullara devlet tarafından sağlanan hizmetlerin devletin görevleri arasında yer aldığını; en yalın ifadesiyle yardım ya da lütuf değil devlet açısından görev olduğunu ima eder. Kuşkusuz yoksulluk sadece ekonomik verilerle açıklanamayacak kadar çok boyutlu bir meseledir. Zira ekonomik verilerle açıklansa dahi her ülkenin, toplumun yoksulluk algısı ve koşulları farklıdır.

Toplumsallaşma denmektedir. 

İkili sistem kuramı, Marksist feministlerin sınıf analizi ile radikal feministlerin ataerkillik analizini anlamlı bir biçimde bir araya getirerek toplumsal cinsiyet ilişkilerini açıklamayı amaçlayan sosyalist feministler tarafından geliştirilmiştir.

Bir kişinin, karşı cinse olan cinsel yönelimi heteroseksüellik, hemcinsine olan yönelimi eşcinsellik, her iki cinse dönük olan yönelimi ise biseksüellik olarak tanımlanmaktadır.

Cinsel yönelim ve cinsiyet kimlikleri nedeniyle bireyleri hedef alan suçlar nefret suçları veya “yanlılık suçları” olarak anılmaktadır ve bu suçlar, günümüzde ciddi bir sosyal sorun olarak ele alınmaktadır. Bu konuda ABD’de gerçekleştirilen empirik araştırmalar, nefret suçu mağdurlarının büyük ölçüde lezbiyenler, Gayler, biseksüeller ve trans bireyler olduğunu ve bu suçların diğer suçlar kadar yaygın bir şekilde işlendiğini ortaya koyarak, nefret suçlarının toplumsal açıdan ciddi bir sorun olarak ele alınmasında etkili olmuşlardır. Cinsel kimliğe dayalı nefret suçları, diğer grup temelli nefret suçlarından farklı olarak, çocuklara da yönelebilmektedir.

Dünya Sağlık Örgütü (DSÖ) (2013) verilerine göre, dünyadaki kadınların %35’i ya partnerinin (eşi veya birlikte yaşadığı kişi) fiziksel ve/veya cinsel şiddetine ya da partneri olmayan bir kişinin cinsel şiddetine maruz kalmaktadır.

D şıkkındaki ifade yanlıştır.

Verilen tanım öznel yoksulluğa aittir. Dolayısıyla doğru cevap C seçeneğidir.

Yeti Yitimi: Bir uzvun tamamının ya da bir parçasının olmaması ya da kusurlu bir uzva, organizmaya ya da beden mekanizmasına sahip olmak (UPIAS, 1976; akt. Huhges ve Paterson, 2011:66).

Tıbbi Model ( Kişisel trajedi teorisi,  Kişisel sorun, Bireysel tedavi,  Tıbbileştirme, Profesyonel egemenlik, Uzmanlık,  Düzeltme, Bireysel kimlik, Önyargı Tutum,  Bakım, Kontrol, Politikalar,  Bireysel uyum.)  Sosyal Model ( Toplumsal baskı teorisi, Toplumsal sorun, Toplumsal eylem, Öz-müdahale, Bireysel ve kolektif sorumluluk, Deneyim, Olumlama, Kolektif kimlik, Ayrımcılık, Davranış, Haklar, Seçenekler, Siyaset, Toplumsal değişim)dir. (sosyal modele aittir.)

Nefret suçlarının diğer suçlardan ayırt edildikleri noktaları açığa çıkaran araştırma bulgularına göre nefret suçu olaylarının (%60) yanlılık içermeyen suçlara (%32) kıyasla çok daha fazla kamusal alanda gerçekleştiği gözlemlenmiştir.

Yoksulluğun kadınlaşması cinsiyet bağlamında yoksulluk kavramlarındandır.

UNDP insani yoksulluğu belirlerken şu üç veriyi dikkate almaktadır: Sağlıklı içme suyuna ulaşamayan nüfus yüzdesi; temel sağlık imkânlarından yoksun olan nüfus yüzdesi; 5 yaşın altında olan ve yeterli beslenemeyen nüfus yüzdesi

Böylece 1973 yılında Amerikan Psikiyatri Birliği Ruhsal Bozuklukların Tanı ve İstatistiksel El Kitabı-IV (DSM-IV) ile ve daha sonra 1992 yılında Dünya Sağlık Örgütü de Uluslararası Hastalık Sınıflandırması (ICD) ile eşcinselliğin ruhsal bir bozukluk olmadığı kararını almıştır. Türkiye’de de resmi olarak DSM-IV kullanılmaktadır. Doğru cevap D'dir.

Kadın yoksulluğu ya da yoksulluğun kadınlaşması kavramları da 1970’lerde yoksulluğun etkilediği dezavantajlı grupların başında kadınların gelmesi nedeniyle ortaya atılmıştır.

Bireyle Çalışma: En yaygın uygulamalardan biri olan bu çalışma biçimi, bireylerin ihtiyaçlarını karşılamaktan çok bireyin sorunlarına çözüm üretmekte kullanılır. Bireysel güçlendirme için de uygun bir zemin sağlar. Aileyle Çalışma: Bu çalışma biçimi ailenin tüm üyeleriyle birlikte sorununun çözümüne odaklanır ve ailede değişimi teşvik edebilir. Grupla Çalışma: Sosyal hizmet uzmanının problemlerin çözümünde kolaylaştırıcı olarak yer aldığı bu çalışma biçimi, ortak sorunları olan insanların bu sorunları birlikte çözmelerini içerir.
Toplumla/toplulukla Çalışma: Çok yaygın olmayan bu çalışma biçiminde, sosyal hizmet uzmanları topluluğun sorunlarını ve bu sorunların çözümünde kullanılacak topluluk kaynaklarını belirlemede katalizör rolü oynar.
(Sayfa 150)

Türkiye’de hak temelli sakatlık politikasını geliştirilmesinin önündeki belki de en büyük engel, sakatlığın toplumsal temsilidir. Bir felâket olarak görülen ve dolayısıyla acıma ve yardımla kuşatılan bu temsil, medya tarafından da yeniden üretilmektedir. Böyle bir algıyı sakatların da paylaştığı bir kültürel iklimde, sakat kişilerin olumlu bir sakat kimliği geliştirmesi ve hak mücadelesi vermesi oldukça zordur. Batıda sakat kişilerin “bağımsız yaşam” taleplerinin aksine, Türkiye’de sakatlar ailelerine, aileleri içinde de özellikle kadınlara bağımlı yaşamaktadırlar. Buna ek olarak, Türkiye’de sakat kişilerin sosyoekonomik zorluklar içinde yaşaması da sakatlığın siyasallaştırmasını zorlaştırmaktadır (Yardımcı, 2015b).

Lewis’e göre, yoksulluk kültürünün başlıca özellikleri, “Bireysel düzeyde güçlü bir kıyıda kenarda kalma duygusu, çaresizlik, bağımlılık, aşağılık duygusu, görece olarak az bir haz alma gücüyle şimdiki zamana yönelim, teslim olma duygusu ve kadercilik”tir.