20. yüzyıla gelindiğinde Harold Hotelling, James M. Buchanan, Kenneth Arrow, Anthony Downs, Duncan Black, William Riker, Buchanan ve Tullock, Mancur Olson ve William Niskanen’in çalışmaları kamu tercihi yaklaşımının temellerinin atılmasında ve gelişmesinde öncü rol oynamışlardır.

Kamu Tercihi yaklaşımı üç temel varsayımın kabulü üzerine kuruludur. Metodolojik bireycilik, politik mübadele ve rasyonalite. 

Ludwig von Mises (1962)’e göre; bir bürokratı bürokrat olmayan insandan ayıran temel fark, bürokratın, faaliyetlerinin sonuçlarının parasal olarak değerlendirilmesinin zor olduğu bir alanda çalışmasıdır. Bürokrat, sadece bir devlet memuru değil, aynı zamanda bir seçmen ve egemenliğin bir parçası olarak yönetenin işvereni durumundadır. Yani bürokrat özel bir pozisyona sahiptir. Hem çalışan hem de işveren konumundadır. Bürokratın devlet memuru olarak kamusal fonlardan aldığı paya olan ilgisi, seçmen olarak bu fonlara yaptığı katkıya olan ilgisinden fazla olduğundan, çalışan olarak elde ettiği parasal çıkar, işveren olarak elde ettiği çıkardan fazladır. 

Başta Mancur Olson olmak üzere kamu tercihi teorisyenlerinin temel tezi şudur: Siyasal karar alma sürecinde çıkar grupları dahil tüm siyasal aktörlerin (seçmenler, politikacılar, bürokratlar vd.) temel amacı özel menfaatlerini maksimize etmektir. Kamu tercihi teorisyenlerine göre “toplumsal çıkar” fazlasıyla retorik bir kavramdır ve piyasa mübadelesinde olduğu gibi politik mübadele içerisinde de somut olan gerçeklik “çıkar maksimizasyonu”dur.