Hofstede, kendinden önce yapılan araştırmalarda saptanmış olan, toplumların ortak temel sorun alanlarını farklı terimlerle kültürel boyut olarak ifade eder: Birey otorite ilişkisi: Güç aralığı, Birey ile grup arasındaki ilişkiler: Bireycilik- ortaklaşa davranışçılık, Erkek ya da kız olarak dünyaya gelmenin toplumsal etkileri: Erillik-dişillik, Bilinmeyen karşısında tutum: Belirsizlikten sakınma. Kurama göre, bütün kültürlerin bu boyutları ölçülebilir. Dolayısıyla bir kültürün güç aralığı ne kadar, bireyci mi-ortaklaşa davranışçı mı, eril mi, dişil mi ya da belirsizlikten sakınma derecesi nedir? Sorularının yanıtını vermek mümkündür. Sonuçta da kültürler bu boyutlardaki ölçümlere göre karşılaştırılabilir.

Sözlü kültür geleneğine sahip toplumlarda sözel kanalın kullanımı yaşamın bütün alanlarında diğerlerinden üstün tutulur. Bu toplumlarda söz, hem yaşamın gereklerinden biri olarak hem de sanatsal anlamda önem verilen bir değer olarak kabul edilir. Bireylerin sözel ifade yetenekleri toplumda kabul görmeleri ve yer edinebilmeleri açısından gerekli ve önemlidir. Hitabet denilen söz söyleme sanatı, siyaset başta olmak üzere birçok alanda bireylerin statü kazanmalarına katkıda bulunur.

Ortama bağımlı düşünme biçimine sahip kültürlerin üyeleri elde ettikleri verilerle bulundukları ortamı bütün olarak kavramaya çalışırlar ve tek tek parçalar üzerinde düşünmezler. Parçaların bütün içindeki yerini saptamaya çalışır ve bütünün nasıl işlediğini, onun tamamını görerek anlamak isterler.

Asimetrik ilişki, taraflar arasında güç farkının büyük olduğu durumlarda gözlenir.

İleti sözel ya da sözsüz olabilir. Herhangi bir davranış, yüz ifadesi, tavır ileti işlevi görür. Her iletinin bir içeriği, karşıdaki ile olan ilişkiyi yansıtan bir yönü ve iletiyi gönderenin kimliğini gösteren bir niteliği vardır. Karşıdakinin kim olduğuna bağlı olarak iletinin içeriği, hitap tarzı ve gönderenin tavrı değişir. Birini çağırmak için ileti göndeririz. Bu çağrı içeriktir. Sözle “gel” diyebiliriz, elimizi sallayarak gelmesini isteyebiliriz, bir baş hareketiyle çağırabiliriz. İçerik hep aynıdır. Karşıdakinin kimliğine göre ona nasıl hitap ettiğimiz ve kendimizi nasıl konumlandırdığımız burada önem kazanır. Öğretmenimize sözel olarak “gelin”, “gelir misiniz?” ya da “lütfen gelin” deriz. Burada aramızdaki ilişkinin “sizli bizli” düzeye olduğunu ve öğretmenin bizden daha yüksek bir statüde olduğunu belirtmiş oluruz. İletinin ilişki ve kimlik belirtme niteliği kültürlerarası iletişimde büyük önem taşır. Her topluluktaki ilişki ağları ve bireylerin bu ağlardaki yerleri kültür tarafından belirlenir. Kültürden kültüre de bu yerler farklılaşır. Söz gelişi bir kültürde bireylerin yeri yaşa göre belirlenirken, yaşlı kişiler daha önemli sayılırken başka bir kültürde ekonomik gücü olanlar daha önemli sayılabilir. Aynı durum cinsiyetler için de önemlidir. Bir kültürde kapıdan geçerken kadına öncelik verilir, başka bir kültürde bunun tam tersi, erkek öncelikli olabilir.

Etkileşim kültürün oluşumunun da ön koşuludur. Etkileşim olmadan kültürün oluşması mümkün değildir. Ancak etkileşim sistemi her insan topluluğunda farklı şekilde işler. Etkileşim süreçleri geliştirilen kültüre göre şekillenir. Bireyler arasındaki etkileşimin süresinden, süreç içinde bireylerin birbirlerine göre konumuna kadar her şey kültür tarafından belirlenir. Bu yüzden, etkileşim kültürün merkezinde yer alır ve her kültürün etkileşim tarzı da diğerlerinden farklıdır.

Yukarıda açıklanan tanım kültürlerarası iletişimin tanımıdır.

Kesin gerçeğe ulaşmakla ilgili olup geleceğe hazırlık yapmaya göreceli olarak az eğilimli ve hızlı sonuç alamaya hevesli olmak kısa dönem zaman yönelimine sahip toplumlarda yaygın olarak görülür.

İleti sözel ya da sözsüz olabilir. Herhangi bir davranış, yüz ifadesi, tavır ileti işlevi görür. Her iletinin bir içeriği, karşıdaki ile olan ilişkiyi yansıtan bir yönü ve iletiyi gönderenin kimliğini gösteren bir niteliği vardır. Karşıdakinin kim olduğuna bağlı olarak iletinin içeriği, hitap tarzı ve gönderenin tavrı değişir.

Az miktarda enformasyon işleyerek anlam yaratabilir. Bu tür kültürler geniş bağlamlı kültür olarak adlandırılır. Bu kültürlerin mensupları her konuda bilgi toplamak isterler. Geniş bağlamlı kültürlerin üyelerinin herhangi bir konuda birbirleriyle anlaşmaları kolaydır. Konuyla ilgili enformasyonun bir kısmı zaten karşı tarafta mevcut oldu.undan, verilecek kısa bir bilgi ya da enformasyon anlamın ortaya çıkması için yeterli olur. Geniş bağlamlı kültürlerin mensupları iletişim sürecinde iletilerini geniş bağlama göre, yani az miktarda enformasyon içerecek şekilde kodlayarak gönderirler. Geniş bağlamlı kültürlerde, kişilerarası iletişim süreçlerinde sözsüz sembollerden yaygın olarak yararlanılır. Kendileri gibi geniş bağlamlı kültür üyeleri bu iletileri kolayca açar ve anlamlandırır. Geniş bağlamlı iletilerde az miktarda enformasyon bulunur. Anlamın oluşturulması için gerekli olan diğer enformasyon iletişimin gerçekleştiği fiziki ortamda ve alıcıda bulunur. Uzun süreli evliliklerde, aynı meslek grubunda ve iş yerinde çalışanlar arasındaki etkileşimde genellikle geniş bağlamlı iletilerden yararlanılır. İletişimin konusu hakkında bilgisi olmayanların anlayamayacağı tarzda az enformasyon taşıyan iletiler kullanılarak anlaşma sağlanabilir.

Toplum düzeni demek belirli yapıların belirli bir düzen içinde bulunması anlamına gelir. Bütün toplumlarda neyin nerede ve nasıl olması gerektiği ile ilgili ilke ve kurallar vardır. Toplumdan topluma değişen bu ilke ve kurallar nedeniyle her toplumun düzeni ve işleyişi birbirinden farklıdır.

Toplumsal yaşam bireyler ve toplumsal kurumlar arasındaki bağlantıların tümünü içerir ve sonuç olarak da bu bağlantılardan ibarettir. Yani, toplum içinde yaşıyorsanız diğer bireylerle, aile kurumuyla, devlet kurumuyla, eğitim kurumuyla, ekonomi kurumuyla, hukuk kurumuyla bağlantınız var demektir. Sorumluluk ve görevlerinizi de içeren bu bağlantılar yalnız iletişim yoluyla sağlanmaktadır. Yani toplumsal bağlar olarak adlandırdığımız etkileşim, iletişim olmadan gerçekleşemez. Dolayısıyla toplumsal davranışların hepsini aynı zamanda iletişim davranışı olarak nitelemek mümkündür. Aile içinde bireylerin birbirine karşı olan sevgi ve saygı gösterme görevi, saygı görmek ve sevilmek hakkı ancak ve yalnız iletişimle gerçekleşebilir.