Kültür kavramı Orta Çağ’da bilinmiyordu. XVII. yüzyıldan itibaren “kültür” kavramı “doğa” kavramı ile zıt anlamlı olarak kullanıldı.

Zaman yönelimi kısa dönem ve uzun dönem olmak üzere iki grupta toplanmaktadır.

Bu durum algıyı yöneten “çerçeve” denilen bağlam ile ilişkilidir.

Algılama, duyu organlarımız aracılığıyla çevredekilerin farkına varmaktır.

Algılama, uyaranların duyu organlarınca fark edilip zihinsel süreçlere dahil edilmesi demektir. 

Bireyci kültürlerin üyeleri grup içinde bireysel özerkliklerini koruma eğilimi gösterirken ortaklaşa davranışçı kültürlerin üyeleri daha çok grup kurallarına uyarak, grup içi ilişkilerde ahengi korumaya çalışırlar. Bireyci kültürlerde, üyelerin çıkarları grup çıkarlarından önce geldiği hâlde, ortaklaşa davranışçı kültürlerde, bireyler, grubun isteklerini yerine getirebilmek için çoğunlukla kendi çıkarlarını ikinci planda tutarlar.

Geniş bağlamlı kültürlerin üyeleri, bağlamsal göstergelere karşı duyarlıdır ve onlara önem verirler. Dar bağlamlı kültürlerin üyeleri ise iletişim sürecinde ağırlıklı
olarak, yazılı ya da sözel, sözlü (dilsel) mesajlardan yararlanma eğilimi gösterirler. Hall’e göre, Amerika Birleşik Devletleri, Kanada, İngiltere, İsviçre, Almanya
ve İskandinav ülkeleri gibi endüstrileşmiş ülkelerin kültürleri genellikle dar bağlamlı; Fransa, İtalya İspanya gibi bazı Avrupa ülkeleri ile Asya, Afrika, Güney Amerika ve Amerikan Yerlilerinin kültürleri geniş bağlamlı kültürlerdir. Burada görüldüğü gibi, endüstrileşme derecesi o ülke kültürünün bağlamsal durumunu yansıtamamaktadır. Çünkü Japonya, Fransa ve İtalya gibi yüksek teknoloji üreten ülkelerin kültürleri de geniş bağlamlıdır.

Stewart’a göre Avrupa kültürlerinde Amerikalılardan farkı olarak fikirler kuramlardan önce gelir.

Doğa olaylarına karşı savunma ilk çağlardan beri geliştiren çeşitli sistemlerle gerçekleştirilmeye çalışılmıştır. Bu sistemlerden en önemlisi dindir. İlk Çağlarda doğa olaylarını anlamayan insanlar onları yöneten büyük güçlere inanmış ve kendi kültür kodları çerçevesinde onlara hediyeler ve kurbanlar sunarak kızgınlıklarını gidermeğe ve sevgilerini kazanmaya çalışmışlardır. Hediye ve kurban sunma törenleri giderek kurallara bağlanmış, sunaklar yapılmış, sunular belirli törensel öğelerle süslenerek ayin halini almış, ayinler için büyük tapınaklar inşa edilmiştir. Günümüzde kabul edilen tek tanrılı büyük dinlerin yanında hâlâ yukarıda kısaca özetlenen dinlerin devamı niteliğindeki inançlar varlığını sürdürmektedir. Dinin kültür üzerinde önemli etkisi vardır. Bazı kültürlerde dinin toplumsal yaşam üzerindeki etkisi diğer kültürlerden daha belirgindir. Bu nedenle aynı din farklı kültürlerde farklı şekillerde uygulanır ve gündelik yaşamda farklı yer edinir.

Her birey, başka biriyle ilişkilerinin boyutlarını, onun tutum ve davranışlarını değerlendirerek belirler. Bireylerarası ilişkilerde karşıdakinden beklentiler, bireylerin üyesi olduğu kültürün bu tür ilişkilerle ilgili olarak ortaya koyduğu kurallar, normlar ve değerler tarafından şekillendirilir.

Tümdengelimci kültürlerin üyeleri kendi fikir ve kuramlarından çoğunlukla emindirler ve bu nedenle de kendi fikir ve kuramları ile ampirik dünya arasındaki birkaç ilintiye referans vermekle yetinirler. Amerikalılar gibi, konularıyla ilgili istatistiksel bilgiler ve başka gerçekleri toplamak için büyük çaba harcamazlar. Birkaç gerçeğe dayanarak, “mantık yolu” ile genellemelere giderler. Avrupalılar kendi düşünce güçlerine güvenirken Amerikalılar daha çok yararlandıkları ampirik gözlem ve ölçme yöntemlerine güvenirler. Bu farklılıklara karşın, hem Kuzey Amerika hem de Avrupa kültürleri, ortamdan bağımsız ve dar bağlamlı kültürler olarak iletişim davranışları açısından Doğu kültürlerine bakarak birbirlerine benzerler. Çünkü, bir taraf ampirik gözlem ve doğrulama eğilimi gösteren tümevarımcı, diğer taraf ise düşünce gücüne dayalı tümdengelimci kültür olsa da; her iki taraf temel bilişsel davranış kalıbını mantıklı, kategorici, doğrusal ve analitik davranış olarak kabul etmektedir. Doğu kültürleri olarak adlandırılan ve Akdeniz kültürlerini de kapsayan kültürlerin bilişsel davranış kalıpları genellikle “ilişkisel”, “tamamlayıcı”, “bütüncül” ve “sezgisel” nitelik taşır. Asyalıların genellikle, mantık ve analizle ilgisi olmayan, bunun yerine sezgi, iç gözlem ve tefekküre dayanan düşünme biçemine eğilim gösterdiği gözlenmektedir.

Polikronik kültürlerin üyeleri için insanlar arasındaki etkileşimin kendisi zamandan daha önemlidir. Bu kültürlerde zaman bir nokta olarak algılanır ve bu nedenle de kolay anlaşılan bir kavram değildir. Yani zaman geçip gitmez, biri giderse diğeri gelir, bitip tükenmez, biriktirilemez, tasarruf edilemez, harcanmaz, satın alınmaz. Bu nedenle birçok etkinlik eşzamanlı olarak devam eder.

Geniş bağlamlı kültürlerde algı süzgeci anlam yaratmak için az miktarda enformasyona ihtiyaç duyar.