Paranın dört geleneksel işlevi vardır. Bunların birincisi paranın bir mübadele (değişim) aracı olmasıdır. Diğerleri paranın değer muhafaza (saklama) aracı olması, hesap birimi olması ve gelecekteki ödemelerde standart olmasıdır. Bu üç işlev esasen paranın birinci işlevine, ödeme aracı olmasına bağlıdır.

J.B.Say'a göre belirli piyasalarda bazı mallar için arz fazlalığı ile karşılaşılması ,fiyatların düşmesine ve ekonomide ayarlanma gerçekleşinceye kadar üretimin azalmasına yol açar.

Bir ekonomide,belli bir dönemde üretilen nihai mal ve hizmetlerin değerine verilen ad gayrisafi yurt içi hasıladır.

Karşılık oranlarında bir artış para çoğaltanının değerini düşürmektedir. Böylece merkez bankası karşılık oranını yükselterek para arzını daraltabileceği gibi, tersine oranı düşürerek parasal genişlemeyi de sağlayabilir.

Para miktarının ölçülmesinde iki temel yaklaşım vardır: Muamele (işlem) yaklaşımı ve likidite yaklaşımı. Muamele yaklaşımında paranın ödeme aracı olma işlevine önem verilirken likidite yaklaşımında paranın değer saklama aracı olma işlevi ön plana çıkmaktadır.

Milli paranın her türlü işlevinin yabancı paralara devredilmesi kavramına  verilen isim para ikamesidir. Özellikle hiper enflasyon dönemlerinde tam para ikamesi görülür.  

Büyük buhran sonucu klasik iktisatçıların görüşlerinin geçerliliğini yitirdiğini belirten iktisatçı Keynes'dir.

Para talebinin faiz oranları ile negatif yönlü bir ilişki içinde olduğunu, i yükseldiğinde f(i,Y)’nin düşeceğini ve böylece paranın dolaşım hızının da yükseleceğini anlıyoruz. Diğer bir deyişle faiz oranlarındaki bir yükselme veri bir gelir düzeyi için insanları daha az para tutmaya teşvik edecektir ve böylece paranın el değiştirme hızı (paranın dolaşım hızı) daha yüksek olacaktır. Bu mantık, faiz oranları önemli ölçüde dalgalanmalar gösterdiği için paranın dolaşım hızının da aynı şekilde dalgalanacağına işaret ettiğini ima etmektedir.