Hubbü'l-vatan "sevgi vatanı" değil "vatan sevgisi" anlamına gelmektedir. Bu nedenle doğru cevap B şıkkıdır.

"مفلح-Müflih", İf'âl Bâbındaki Mezîdünfih masdarlı "افلاح-İflâh" fiilinin İsm-i Fâ'ilidir. Doğru cevap D'dir.  

Fevâ'îl

Hubb حب (sevgi) kelimesi muza'af bir kelimedir. Yukarıdaki vezni ise fu" فُعّ  dir. Doğru cevap A’dır.

dârü’l-fünûn:  “fenler evi”

دخول- girmek dahil olmak anlamlarında olup, d-h-l kökünden vav zâidiyle fu'ûl vezniyle yazılmıştır. Doğru cevap B'dir.

مسجل-Müseccel fiili Tef'îl veznin ism-i mef'ûlüdür.

İf'âl افعال bâbı masdarların çatısı geçişlidir, yani nesne alır. Geçişsiz bir fiil bu bâba nakledildiği zaman geçişli olur ve nesne alır:
علم ilm → اعالم i'lâm “(bir şeyi) bildirme” şeklinde örneklendirilebilir.

İdgam: Arapça kelimelerde yan yana gelen aynı iki ünsüz harfin tek harfle yazılması işlemine denilir. Ressâm
kelimesi gibi.

Tamlamalardan I, III ve V'te yer alanlar Farsça yapılı tamlamalardır. Diğerleri ise Arapça yapılı tamlamalardır.

Bilhassa fi'l ve fu'l ve fa'l veznindeki bazı kelimeler Türkçede kimi ses değişikliklerine uğramışlardır. Bu kelimeler görüldüğü gibi tek ünlülüdür ve birçoğunun ses yapıları Türkçenin ses yapısına uymaz. Bu gibi kelimelerden yüksek bir kullanımsıklığına sahip olanların iç seste bir ünlü türemesiyle Türkçenin ses yapısına uydurulduklarını görürüz: fikr > fikir, rızk > rızık, şi'r > şiir, küfr > küfür, şükr > şükür gibi. Bu kelimeler ünlüyle başlayan bir ek aldıklarında türeyen bu ünlü düşer: fikir > fikrimiz, rızık > rızkını, hüküm > hükmüne vs. Burada dikkat edilmesi gereken
nokta, bu kelimelerin Arapçadaki orijinal imlâlarıyla yazıldıklarıdır

Dört aslî harften meydana gelen masdarların bir tek vezni vardır: fa'lelet فعللة .Bu
vezindeki ة Osmanlı Türkçesinde genellikle ٥ /e, a/; bazen de te ت olarak okunur:
ترمجه terceme "tercüme", عربده arbede "gürültü patırtı, kavga", فذلكه fezleke
"rapor", سلطنت saltanat "sultanlık", فلسفه felsefe bunlardan bazılarıdır.

Bu bilgi doğrultusunda A, B, C ve D şıklarındaki sözcükler fa'lelet kalıbıyla türetilmiş, ancak E şıkkındaki sözcük sülasi mücerred masdar kalıplarından olan fa'âlet ile türetilmiştir. Bu nedenle doğru cevap E şıkkıdır.

Hurûfu’ş-şemsiyye, güneş harfleri veya şemsî harfleri de adlandırılan harfler şunlardır. ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ?. İşte bu harfler dışında kalanlara ise ay harfleri, kamerî harfler veya hurûfu’l-kameriyye denir.

Tefa''ul bâbının ism-i fâ'ili mütefa''il متفعل vezninde olur:

تبسم tebessüm “gülümseme” → متبسم mütebessim “gülümseyen” örnek olarak verilebilir.

Diğer seçenekler Tefa''ul Bâbının yalın haline örnektir.

دين dîn kelimesiyle yapılan Arapça tamlamaların da şahıs ismi olarak sık kullanıldığı görülür. Ancak bu gibi tamlamaların tamlanan unsuru (muzâf) Osmanlı Türkçesinde ötreli değil üstünlü okunur: الدين جنم = Necmü’d-dîn değil Necme’d-dîn:
نورالدين Nûre’d-dîn, الدين سيف Seyfe’d-dîn, الدين مشس Şemse’d-dîn,
بدرالدين Bedre’d-dîn, الدين جالل Celâle’d-dîn, الدين غياث Gıyâse’d-dîn vs.

Bu bilgiler doğrultusunda doğru cevabın D şıkkı olduğu anlaşılacaktır.

Arapçada altı tane harf-i cerr vardır. Bunlar: bi, ‘an, fî, li-, min ve ke’dir.

Sıfat-ı müşebbehe türeten vezinlerden birisi de  fa′îl veznidir. Bu vezinde ortadaki ye (ی) ekleme bir harftir. Örnek: كرم kerem “cömertlik” → كريم kerîm “cömert”. 

Arapça kelimeler aslî harflerinin niteliğine göre yedi kısma ayrılmış olur ki buna aksâm-ı seb'a (yedi kısım) denir. Harf-i cer bunlardan biri değildir.