Bu harflerdeki uzatma işaretleri (şapkalar), Arapça ve Farsça kelimelerde hareke karşılığı olan a, i, u ünlülerinin nicelik (uzunluk) değerleri için kullanılmış olan ? elif, ? ye, ? vav harflerine karşılıktır.

a ve e üzerine konmuş kapalı aksan işareti (´) bu ünsüzlerdeki kapalılık niteliğini gösterir. Buna göre á, a ile e arasında, a’nın daralmış ve incelmiş bir değişiği (varyantı)’dır.

Altına nokta konmuş k harfi, eski alfabedeki ? içindir. Nokta, patlamalı tonsuz bir art damak ünsüzü olan bu sesin kalınlığını gösterir. Bu sesin ön damaklısını (incesini) alfabemizin k harfi karşılamaktadır.

Altı noktalı g harfini (g), eski alfabedeki ?’ nın süreksiz, yani patlamalı söylendiği yerlerde kullanacağız. Nokta, yine sesin kalınlığını gösterir.

Geniş bir okur-yazar kitlesi tarafından kolayca okunup anlaşılabilir bir nitelik taşır; daha çok faydayı öne alan, anlatım dilini araç olarak gören bir anlayışa dayanır. Bu yüzyılların pek çok yazarı eserlerinin kolay anlaşılmasını, dolayısıyla geniş kesimlere ulaşmasını amaçladıklarından bu seviyede bir dili kullanmayı yeğlemişlerdir. İkinci seviye sanat amaçlıdır.

Arapça’da ? elif’ten başka, yalnızca kelime sonlarında bulunabilen ikinci bir uzunluk işareti olan üstünle okunan bir ünsüz harfin önüne gelen ? ye kısaltılmış elif denilir.

تشكيله  teşkîle (ama: teşkilât) verilen kurala örnektir. Doğru yanıt B'dir. 

غلط  kelimesinin yazımında ortalama ünlüsüne yer verilmiştir.

آكمق anmak kelimesinde nazal n'yi gösterir. Diğer şıklarda k harfini ifade eder.

Yalnızca batak kelimesinin yazımı doğrudur. Diğerleri ise şöyle olmalıdır:

kir/gir: کیر

kır: قیر 

silik: سیلیک

ilik: ایلیک                 

ılık: ایلیق                  

Bir dilin eski bir döneminde, farklı bir alfabeyle yazılmış metinleri kullanılmakta olan alfabeye aktarma işlemine çeviriyazı (transkripsiyon), bu uygulamada kullanılan alfabeye ise çeviriyazı alfabesi denmektedir.

فضولى  kelimesinin çeviriyazı işaretleriyle yazımı Fużūlī şeklindedir.

Geçmişteki bir dil, ya da bir dilin belli bir dönemi söz konusu olduğunda durum değişir. Bu durumda yapılması gereken iş, dolaylı veriler elde etmek ve sistemi kurma yolunda bunların kılavuzluğuna dayanmaktır. Bu durumda başvurulacak iki ana kaynak vardır: İlk kaynağı dış malzemeler oluşturur. Bu da o dönemde yaşayıp da söyleyişi dolay-sız tanıma yoluyla tasvir etmiş kimselerin tanıklığına dayanır. İkinci kaynak, seslerin dilde iç gelişimi, belli seslerin yazıda gösterilmesindeki çeşitlilik ve edebiyatta kullanımından elde edilen delillerdir.

Fonetik, dilcilik alanında kullanılan “sesçil” teriminin uluslararası karşılığıdır.

Dilin eski dönemlerinde kullanılmış olan farklı bir yazının ses işaretlerini (harflerini) kullanılmakta olan alfabelerdeki işaretlerle aktarmaya yarayan alfabeye metin çeviriyazısı alfabesi denir.

Oldukça geç bir tarihte ortaya çıkan rık’a türü zamandan tasarruf ihtiyacından doğmuş, günlük işlerde kullanılan, çabuk yazmaya elverişli bir yazı idi. Bu yazıda, daha önce kısaca değindiğimiz gibi, şekillerin ayrıntıları yok edilmiş; sülüs yazıdaki eli?erin ucunda bulunan saçaklar (zülfeler) düşmüş, gözlü har?erin gözleri kapatılmış, dişli har?erin dişleri düzlenmiş, iki noktalar çizgiye, üç noktalar ters v’ye dönüştürülmüş, eğri çizgiler düzleşmiş, ya da şın ve nun’da olduğu gibi, kırılarak köşeli duruma getirilmiştir.

Bu harfin karşılıkları k, g ve/veya ñ şeklindedir, Seçeneklerde  “k” yer almaktadır.

Arapçaya özgü bu ses bir gırtlak ünsüzüdür. Ses dudaklarının kapalı bulunduğu sırada ciğerlerden gelen havanın yaptığı baskı sonucu birden açılan dudaklardan gelen bir patlamayla duyulan tonlu bir sestir.

Türkçe’de söyleyişte var olmayan dad harfi d ve z diş sesleriyle iki türlü söylenmiştir.

Bitişmeyen harfler. Bunlar yazıda yalnızca kendilerinden önce gelen diğer harflerle bitişir; içinde kendileri de yer almak üzere, sonra gelen harflerle ise bitişmez: Bitişmeyen harfler: Eski gramerlerde bunlara ‘münfasıl harfler’ denmiştir.