‘Polislik’ (policing) olarak da adlandırılan ve ülke sınırları içinde güvenlikle ilgili tüm hizmetler ‘içgüvenlik’ (internal security) kavramı ile tanımlanırken, ülkeye yönelik dış tehditleri kapsayan dış güvenlik görevleri ise ‘savunma’ (defense) kavramı ile ifade edilir. Kısacası güvenlik, içgüvenlik ve dış güvenlik olmak üzere iki genel alandan oluşan bir sektördür.

Türkiye’nin 1949 yılından beri üye olduğu AK, başta Hristiyan nüfusun yoğunlukta olduğu 27 Avrupa Birliği ülkesi olmak üzere aralarında Azerbaycan, Arnavutluk, Bosna Hersek ve Karadağ gibi Müslüman nüfusun çoğunlukta olduğu ülkelerin de dahil olduğu toplam 47 üyeli uluslararası bir kuruluştur.

Bir güvenlik görevlisinin, iyi niyetli olmakla beraber, herhangi bir durum karşısında ne yapacağı ve nasıl davranacağı konusunda kararsız kaldığı durumlar ‘etik çelişki’ (ethical dilemma) olarak tanımlanır.

Birey ve toplumsal yaşamdaki huzuru bozan güvensizliğin ilk kaynağı elbette suç ve suçlulardır. İçgüvenlik görevlilerinin suçu önlemede yetersiz kalmaları ve suçluların da yakalanma endişesi taşımadan rahatlıkla suç işleyebilmeleri durumunda suçlar giderek artar ve güven azalır. 

Toplumsal değişim ve dönüşümlerle birlikte insanların güvenlik anlayışı ve tehdit algılamaları da sürekli olarak değişmiştir. İlk çağlarda güvenlikle ilgili örgütlü kurumsal bir yapılanmanın varlığı bilinmemektedir. Kurumsal anlamda güvenlik yapılanmalarının varlığı Orta C¸ağ’dan sonra giderek belirginleşmiştir. Orta C¸ağ Avrupası'nda ‘kral’ ve ‘kilise merkezli’ kutsal ve eleştirilemez güvenlik anlayışından Modern C¸ağın ‘devlet merkezli’ modern polisine dönüşen güvenlik hizmetleri postmodern çağ olarak nitelendirilen günümüzde daha farklı değişimlerin eşiğindedir.  

Toplumun tamamı için üretilen hizmetler, kamu hizmeti olarak tanımlanır.

Batılı sosyal bilimcilerin insanın yaratılışını etik değerlerin kaynağı olarak görmek istememelerinin arkasında Hıristiyanlığın insanın yaratılışı konusundaki negatif düşüncesinin etkisi olduğu söylenebilir. Hıristiyan inancına göre dünyaya ‘ilk günah’ (original sin) ile bir tür suçlu ve kirli olarak gelen ilk insan olan Hz. Âdem ve ondan çoğalan âdemoğulları bu günahın izlerini taşımaktadırlar.

Güvenliğin farklı açılardan maliyetinin hiç hesaplanmaması ve sorgulanmaması durumunda zamanla ortaya bir ‘güvenlik sömürüsü’ sorunu çıkacaktır.

Dış denetimin Yerel denetim kategorisini  merkezî hükûmet tarafından yerel kamu hizmet birimlerinin idaresi ve denetimi için atanmış yerel sivil yöneticiler olan ‘vali ve kaymakamların’ (mülki idare amiri) güvenlik sektörü üzerindeki denetim ve gözetimi oluşturmaktadır.

Bir güvenlik personelinin görevini yerine getirirken yasal anlamda yapmak veya yapmamak zorunda olduğu şeylerin dışında kalmasına rağmen hizmet kalitesini o anda veya daha sonra olumsuz yönde etkileme ihtimaline karşı duyarlı olması ‘etik farkındalık’ (ethical awareness) olarak tanımlanabilir.

Orman Muhafaza, kamu içgüvenlik kurumlarının özel kolluk kategorisinde yer almaktadır. Sahil Güvenlik ise genel kolluk kategorisinde bulunmaktadır.

Güvenlik sektörünün ‘idari’ amirleri (vali ve kaymakam) ile ‘adli’ amirlerinin (cumhuriyet savcısı) en önemli görevlerinden birisi, devletin genel güvenlik (resmi) teşkilatlarını denetleyerek toplumun güvenliğini sağlamak için alınan güvenlik önlemlerinin hukukun dışına çıkarak bireysel özgürlükler ve toplumsal huzura yönelik bir tehdidine dönüşmesine fırsat vermemektir

Güvenlik kurumlarının gerekli önlemleri almamalarından ve suçla mücadelede yetersiz kalmalarından dolayı birey ve toplumda oluşan endişe ve ‘suç mağduru olma korkusu’ zamanla vatandaşın yaşam kalitesini bozacak bir düzeye ulaşabilir.

İçgüvenlik sektörünün ve kamu aktörlerinin temel amaçlarından bazıları şu şekilde özetlenebilir: Bireysel hak ve özgürlüklerin korunmasına hizmet etmek, Güvenlik önlemlerinin gündelik yaşam üzerindeki olumsuz etkilerini en az düzeyde tutmak, Güvenliği sağlayarak yaşam kalitesini artırmak, En genel anlamda güvenliği sağlamak.

Sosyal bilimciler arasındaki ilk görüş, insanın sahip olduğu tüm güzel değerlerin kaynağının, Arapçadaki ‘yaratılış’ kelimesinden türemiş olan ‘ahlak’ yani yaratılışın olduğunu ima etmektedir. Bunun aksi olan ikinci görüşe göre ise, etik ilkeler yine insan tarafından üretilmekle birlikte onun yaratılışının değil, sosyalleşme ve yetişmesinin ürünü olduğudur.

İçgüvenlik sektörü üzerindeki dış denetim şu şekilde kategorize edilebilir: Uluslararası denetim, Ulusal denetim, Yerel denetim, Sivil gözetim ve denetimtir.

İlk toplumlarda güvenlikle ilgili sorunlar uzlaştırıcı olarak adlandırılan sivil bireyler tarafından çözülürdü. Yerleşik hayata geçildikten sonra, mal biriktirmeyle birlikte mala karşı işlenen suçlar da ortaya çıkmıştır. Bu suçlara karşı içgüvenlik hizmetleri askeri nitelikte kurumsal yapılanmalar tarafından sağlanmıştır. Sanayi devrimi sonrası olan modern çağda sivil ve modern polis olarak adlandırılan yeni bir güvenlik yapılanması ortaya çıkmıştır. Post modern çağda ise, modern polis teşkilatları yeni çağın gereği olan güvenlik ihtiyaçlarını karşılayamayınca Özel Güvenlik sektörü ortaya çıkmıştır.

Cezalandırmanın, mağdur tarafından yapılamayacağının bir hukuk kuralı olarak belirlenmesi ve her suç için önceden belirlenmiş bir cezanın var olması gerektiği de tarihte ilk kez Hammurabi kanunları olarak bilinen belgelerde yer almıştır.

Bir güvenlik mensubunun üzerinde, içinde doğup büyüdüğü toplumun ve o toplumun ahlaki ve dini değerlerinin, geçmişte aldığı eğitimin, çalışmakta olduğu kurumun koşullarının ve kendi sosyal hayatının etkisi inkar edilemez.

Caldero ve Crank’a göre ‘ahlak’, bir kişinin hayatının tüm yönleriyle ilgili davranışlarıyla ilişkili iken ‘etik’ sadece belli bir mesleğe ait belirli ve sınırlı davranışlar ile ilgilidir”.