Portföy performanslarını ölçmede kullanılan çeşitli tek parametreli risk – getiri ölçütlerinden en çok bilineni Sharpe oranıdır. Sharpe oranı, ortalama-varyans modeli çatısı altında portföy performansını değerlendiren bir yaklaşımdır. 1966 yılında William F. Sharpe tarafından geliştirilen ve kendi adıyla anılan Sharpe oranı standart sapmayı esas alan ölçütlerdendir. Bu oran, portföyün ortalama getirisi ile risksiz faiz oranı arasındaki farkın portföyün getirilerinin standart sapmasına oranlanması ile hesaplanmaktadır. Sharpe oranı, portföyün standart sapması ile ölçülen risk birimi başına portföyün risksiz getiri oranı üzerinde elde ettiği aşırı getiriyi ölçmektedir. 

Temel analizin ikincisi aşaması, firmanın faaliyet gösterdiği sektörün analizidir. Ekonomik dalgalanmalardan etkilenme derecesine göre sektörler dört gruba ayrılabilir:
Aşırı Duyarlı Sektörler: Madencilik, metal mamulleri sanayi, mekanik sanayi, orman ve işlenmiş orman ürünleri sanayi vb.
Duyarlı Sektörler: Otomotiv sanayi, küçük mekanik sanayi, toprak ve cam mamulleri sanayi vb.

Az Duyarlı Sektörler: Enerji sanayi, giyim sanayi, deri ve deri mamulleri sanayi, kağıt ve kağıt mamulleri sanayi, petrol ve kömür ürünleri sanayi vb.
Duyarlı Olmayan Sektörler: Gıda sanayi ürünleri, kamu hizmetleri vb. 

Pasif portföy yönetimi genel olarak etkin piyasa hipotezine dayanır. Bu hipoteze göre, menkul kıymet piyasaları etkindir. Her türlü bilgi piyasaya çok çabuk ulaştırılır ve piyasa tarafından değerlendirilerek fiyatlara yansır. Fiyatlar yeni bilgiye göre oluşur ve gelecek bilgi tahmin edilemez. Dolayısıyla pasif portföy yönetiminde temel, teknik ve trend analizlerine gerek yoktur. 

Eugene F. Fama (1972) portföy performansını, toplam risk primi karşısında beklenen getirinin üzerinde elde edilen fazla getiri ile ölçmüştür. Fama ayrıca portföy performansının yöneticinin seçicilik ve zamanlama yeteneğine bağlı olduğunu belirtmiştir. 

Sabit değer stratejisi, yatırımcının sahip olduğu portföyün bir bölümünü, sabit getirili finansal varlıklara ayırmasını, ya da nakit olarak tutmasını öngörmektedir. Böylece, portföyün hisse senedine ayrılan ve piyasadaki dalgalanmalardan daha fazla etkilenen bölümünün değeri sabit tutulmaya çalışılır 

Menkul değer ve portföy analizlerinde kullanılan FVFM’de piyasa portföyünün piyasada işlem gören tüm riskli varlıkları içermesi gerekmektedir. Ancak, uygulamada genellikle ilgili borsanın endeksi örneğin İMKB bileşik endeksi veya İMKB-100 endeksi kullanılmaktadır. Birçok hisse senedinin ß değeri genellikle 0,5 ile 1,5 arasında değişmektedir. 

Portföy sigortasının maliyeti de temel de bu faktörlere bağlıdır. Yatırımcının kontrol edebileceği faktörleri aşağıdaki gibi sıralamak mümkündür:1. Kabul edilebilecek asgari getiri oranı, 2. Sigortaya tabi tutulacak portföy oranı, 3. Sigorta edilecek portföyde yer alan menkul kıymetlerin riski, 4. Sigortanın kapsayacağı zaman aralığı. Kontrol edilemeyen faktörler ise şunlardır: 1. Risksiz faiz haddi, 2. Riske karşı ödenen prim, 3. Hisse senedi piyasasının değişkenliği. 

Jack L. Treynor’un portföy performanslarını ölçmek için geliştirdiği endeks temelde Sharpe oranıyla aynı niteliği taşımaktadır. Ancak, Treynor portföy riskini ölçmek için toplam risk göstergesi olan standart sapma yerine, sistematik risk göstergesi olan beta katsayısını seçmiştir. Çünkü menkul kıymet yatırım fonları, çeşitlendirme ve uygun risk gruplarına göre seçilebilme imkânı nedeniyle sistematik olmayan riski elimine edebilmektedirler. Geriye sadece beta tarafından temsil edilen sistematik risk kalmaktadır. Treynor, performans değerlemesi yaparken sistematik riski başka bir ifadeyle betayı kullanmaktadır