1933 yılında yürürlüğe giren “Belediye Yapı ve Yollar Kanunu”  taşınnmaz (anıtsal) eski eserler ile imar planının buluştuğu, bir başka deyişle; plan ile koruma birlikteliğinin ilk örneğinin verildiği yasa olarak kabul edilir.

İnsanı çevreden ayıran ve içinde yaşam etkinliklerini ve eylemlerini sürdürmesine elverişli toprak, hava ve sudan oluşan çevre  mekandır.

Bir kent yönetimi biriminin sınırları içinde kalmakla birlikte kimi kez ondan daha geniş olan ve kırsal niteliğini yitirmiş ya da yitirmek üzere bulunan yöre kentleri de kapsayan alanlara Kentsel Alan denir.

Zeminden kaynaklanan bozulmalar başlıca yakın çevre değişiminin etkileri sonucu yapısal zararlara neden olmasıdır. Zemin dayanımının düşük olması, homojen olmaması ya da zaman içinde yakın çevresinde zemin yapısının değişmesi gibi problemler zamanla üst yapının oturmasına ve yapıda bazı çatlak ve ayrılmalara neden olur.

Vandalizm korunması gereken kültür varlıklarınn kasıtlı olarak tahrip edilmesidir.

Anıtların inşa edildikleri dönemde var olmayan tarfik, titreşim gibi çevresel koşullar günümüzde teknolojiye bağlı olarak değişmekte ve yapıları olumsuz etkileyebilmekte olan iç etkenlerdendir.

Ünlü yazar ve tasarımcı William Morris fikirleriyle koruma konusunda önderlik yapmıştır. 1887 yılında Tarihi Binaları Koruma Birliği’ni kurmuştur.  

1996'daki İstanbul Habitat II toplantısında kentsel koruma sürecinde yerel yönetimlerin daha fazla etkin olmalarıve merkezi yönetimlerin denetim görevlerini artırmaları gerekliliği ortaya konmuştur.

Kültürel Çeşitlilik ve Miras Çeşitliliğinin somut, soyut niteliklerine ve özgünlük değerine dikkat çekilmesi Nara Özgünlük Belgesi/The Nara Document on Authenticity (ICOMOS, 1994)’nde yer almaktadır.

Endüstriyel üretimlerden kaynaklanan fabrika bacalarından çıkan tozlar dumanlar vb. ile karbondioksit ve sülfürdioksit gibi gazlar hava kirliliği etkenidir. Bu maddeler farklı malzemeler üzerinde farklı etkiler yaratarak anıtların fiziksel olarak zarar görmelerine neden olabilir.

Vandalizm korunması gereken kültür varlıklarınn kasıtlı olarak tahrip edilmesidir. Bu kapsamda da farklı yönetimlerce zarar verilen yapılar vandalism olarak değerlendirilebilir. Oysa, anıtlar ecrensel değerlerdir ve her devlet kendi sınırları içerisinde bulunan bu değerleri korumakla sorumludur.

Taşınmazların özgün konumunda korunmasının mümkün olmadığı durumlarda uygulanan koruma yöntemi taşımadır.

Bir kent yönetimi biriminin sınırları içinde kalmakla birlikte kimi kez ondan daha geniş olan ve kırsal niteliğini yitirmiş ya da yitirmek üzere bulunan yöre kentleri de kapsayan alanlara Kentsel Alan denir.

Üçüncü dönem (Kent Planlama ve Kentsel Sağlıklaştırma (Rehabilitasyon), Planlama Odaklı Koruma) özellikle İtalyan mimar ve korumacılarının ürettikleri soylulaştırma, geliştirme ve cephecilik gibi koruma kuramları ve kavramları ile hatırlanmaktadır. Tek yapı ölçeğinden tüm bir kent ölçeğine genişleyen koruma alanı kavramı peşi sıra koruma odaklı kent planlama yaklaşımlarını getirmiştir.

Resim, heykel, ikona, mobilya, kitap vb. taşınabilir kültürel miras sınıfına girmektedir.

6.yy da Ostrogotların efsane kralı Büyük Teoderik’in dünyanın yedi harikası üzerine söyledikleri tarihsel miras üzerine yapılan ilk açıklamalar olarak kabul edilir.

18.yy dan günümüze koruma politikalarında kesinti ve büyük değişim görülmemiştir. Jokilehto bu uygulamaları dört başlıkta toplamıştır. Modern restorasyon bunlar arasında yer almamaktadır.

1931 tarihli Atina Tüzüğü (Restorasyon Tüzüğü) kapsamında temelde yapılar ile ilgili olarak bazı önemli yaklaşımlar ve koruma politikaları geliştirilmiştir (ICO- MOS, 2004: 33). Bunları kısaca ele alırsak; Konferans; eski yapıların ayakta kalmalarına katkı veren kullanımların, bu yapıların tarihsel ve sanatsal niteliklerine saygı göstermek kaydıyla, devamının sağlanması; eski yapıların geçmişten gelen yaşam geleneklerinin bir delili olması gerçeği karşısında insanlık onları ortak miras olarak kabul etmek ve gelecek nesillere tüm özgünlükleri ve zenginlikleri ile aktarmak için ortak sorumlu olarak kabul edilmesini tüm ülkelerin temel politika olarak kabul etmelerini tavsiye etmektedir. Ayrıca, eski yapıların, yönetim ve yasal olarak, katılımcı ülkelerin tarihi, sanatsal veya bilimsel gerekçelerle tarihi yapıları koruma ?konusunda ortak kaygılar taşıdıklarını; diğer yandan kamu hukuku ile özel hukuk arasında kamuoyunun hassasiyetlerini dikkate alarak bir denge oluşturmalarını ancak koruma adına oluşabilecek acil durumlarda da etkin bir davranış göstermelerine olanak tanıyacak yasal desteklerin oluşturulmasını; eski yapıların yanında veya yakınında yapılacak yapıların bu yapılara saygılı bir nitelik ve görünümde olmalarına ve özellikle bazı özel görünümlerin korunmasını, giderek korunması gereken yapı topluluğunun çevresinde yer alan bitki ve süslemelerin de bu yapı bütününe özgünlüğüne olan katkıları nedeniyle korunması gerektiğini ve son olarak; korunması gerekli yapı topluluğu içinde, yanında ve/veya yakınında hiçbir reklam ve direk ile yüksek bacalı olsalar bile hiçbir dumanlı sanayi tesisinin bulundurulmamasını tavsiye etme kararı almıştır.

İkinci dünya savaşı sonrası ilk çabalar 1954 yılında UNESCO sözleşmesi ile yeniden başlamıştır.