Restitüsyon ve restorasyon projelerinin hazırlanmasında teknolojinin gelişmesiyle eskisi kadar güvenilir olmasa da yine de eski fotoğraflar diğer görsel malzemeye göre daha güvenilir bulunarak sıklıkla kullanılmaktadır.

Jokilehto bu farklı uygulamaları ve dönemlerini dört başlık altında toplamıştır: 1. Tarih olarak anıtlar, 2. Stilistik restorasyon dönemi, 3. Modern koruma dönemi, 4. Geleneklerin sürdürülmesi.

Anıtlar tüm insanlığın tarihi belgeleri olup bir anıyı hatırlatmak amacı taşırlar.

Konu ile ilgili ilk çalışmalar 1950’li yıllarda İngiltere’de başlatılmıştır.

Kültür varlığı söz konusu olduğunda tespit fişi adından da anlaşılacağı üzere yapının mevcut durumuna dair her türlü bilgiyi içerir.

Yeniden değerlendirme aşamasındaki yapılar için kullanılan yöntem yeniden tasarlama yöntemidir. Bu yöntem, zaman içerisinde yapısal ve işlevsel olarak orijinal kurgusunu, önemini, değerini ve işlevini yitirmiş olan yapıların fonksiyonel - strüktürel açıdan yeniden tasarlanması ve binanın tarihsel geçmişindeki yapısal elemanlarının günümüz tasarım normlarında tekrar ele alınarak yorumlanmasıdır.

Endüstriyel mirasın korunmasında karşılaşılan temel sorunlar; terk, ihmal ve bakımsızlık, hızlı teknolojik değişimler, kötü onarımlar, rant baskısı, koruma yasalarının çerçevesinin yetersizliği, yanlış plan kararları, yeniden kullanım kararlarının verilmesinde ölçeğin zorladığı ekonomik koşullar, yaygın bir kamuoyu desteği eksikliği olarak sıralanabilir.

Yazılı belgelemenin ilk ayağı olarak, söz konusu kültür varlığı için hazırlanan, öncelikle onun tescil edilmesinde önemli bir belge olan tespit fişi gösterilebilir. Tespit fişi için, eğer konumuz taşınmaz bir kültür varlığı ise, yapının künyesi ya da nüfus bilgileri denebilir. Bu yazılı belgede yapının fiziksel durumunu gösteren kısa ve öz bilgiler bulunur. Bir nevi katalog çalışması olarak da tanımlanabilecek fişlerde yapının kendisine ve çevresi ile olan ilişkisine yönelik bilgiler yer alır.

Ani iklim değişikliklerinin anıtın dayanıklı olma özelliği üzerine bir etkisi yoktur.

Modern mimari mirasın kapsamı belirlenirken en genel anlamda “tarihi referansların olmadığı, süsleme ve dekorasyon yerine işleve, tekniğe ya da mekânsal şartlara dayalı modern tasarım ilkelerini barındıran ürünler” tanımı tercih edilmiştir.

Söz konusu yöntemler arasındaki seçim konunun büyüklüğüne, arzu edilen detay ve hassasiyete, belgeleme çalışmasının bütçesine ve yapının özelliklerine göre yapılmalıdır. Iklim şartları bu kriterlerden biri değildir.

Endüstriyel mirasın korunmasında karşılaşılan temel sorunlar; terk, ihmal ve bakımsızlık, hızlı teknolojik değişimler, kötü onarımlar, rant baskısı, koruma yasalarının çerçevesinin yetersizliği, yanlış plan kararları, yeniden kullanım kararlarının verilmesinde ölçeğin zorladığı ekonomik koşullar ve yaygın bir kamuoyu desteği eksikliği olarak sıralanabilir.

ERIH ( Avrupa Endüstri Mirası Güzergahı) adlı topluluk 1999 yılında kurulmuştur.

Türkiye’de şu anda geçerli koruma yasası ve yönetmeliklerine göre 19. yüzyıl sonuna kadar inşa edilen binalar koruma altına alınabilirken, 20. yüzyıl mimari mirasını koruma kriterleri henüz net olarak belirlenmemiştir.

Kentsel korumayı, mimari mirasın korunmasını kentsel ve bölgesel planlamanın bir parçası, bir hedefi olarak gören ve bunu “bütünsel koruma” olarak kabul eden 1975 tarihli Amsterdam Bildirgesi’dir.

Eğer belgeleme konusu olan birbirinden farklı uzaklıkta düzlemler varsa, bunların tümünü net görmek amacıyla, diyafram ayarını kısmak, geniş açılı objektif kullanmak, konudan uzaklaşmak gerekebilir. Bazen bu seçimlerden birkaçını bir arada kullanmak da gerekli olabilir. Tersine konu olan düzlem veya nesneleri netlik yardımıyla birbirinden ayrıştırmak gerektiği durumlarda ise diyafram ayarını açmak, teleobjektif kullanmak ya da konuya yaklaşmak gerekli olur. Dolayısıyla uzaklık, diyafram, odak uzaklığı netlik derinliğine girer.

Geçmişe ait üretim teknikleri ve bu amaçla oluşturulan mimari bütünler 20. yy ın ikinci yarısından itibaren endüstri mirası kapsamında ele alınmaktadır.

Rölöve çiziminde kullanılan ifade tekniği, görülebilenin ve ölçülebilen düzlem ve elemanların çizilmesi şeklinde olur. Görülemeyen ve detayları saptanamayan kesit düzlemleri bu çizimlerde gösterilmez. Bu tekniğe bir nevi dış kabuk çizimi tekniği de denebilir.

Tüm dünyadaki kentler için ortak bazı kriter ve standartların belirlenmesi mümkün olamamakta ,bunların ülkelerin; kalkınma düzeyine, kültürel özelliklerine, yönetim biçimlerine ve coğrafi konumlarına göre pek çok farklılık, değişkeni içerdiği yönünde kabuller yapılmaktadır.

Modern mimarlık mirasının belgelenmesi, mirası tehdit eden faktörlerin tespit edilmesi, korumaya ve tahribatı durdurmaya yönelik stratejiler geliştirilmesi gibi konularda çalışmalar yapan örgüt.