CEVAP:

1950’li ve 1960’lı yıllardaki uygulamalar, işçi sınıfını ve örgütlerini büyük ölçüde depolitize edip korporatist ilişkilere yönlendirmiştir. 1970’li yılların ortasından itibaren yaşanan ekonomik kriz ile refah devleti için tehlike çanları çalmaya başlamış ve neo-liberal politikalara karşı çıkacak olan direniş merkezleri de etkisiz ve edilgen hale getirilmişti. Refah devletine denk düşen fordist üretim ve birikim biçiminde devlet, toplumsal refahı da gözetmek durumunda olduğundan, emek piyasaları ve çalışma ilişkilerine düzenleyici yönde müdahale etmekte, sistemin gerektirdiği uzlaşmayı sağlamak için emek ve sermayeyi de örgütleri aracılığı ile karar alma ve alınan kararları uygulama süreçlerine katmaktadır. Böylece devlet, gerek planlama gerekse kamu politikası oluşturma sürecinde karşılaştığı önemli sorunları da, bu işbirliği aracılığı ile aşmaktadır. Çalışanlar üzerinde toplumsal kontrolü de sağlayan bu mekanizma, işçi sınıfını kapitalist devlet ile bütünleştirmektedir. Kuşkusuz bu durum, iyi günlerin politikasıdır. Kırılgan olduğu için de ekonomik kriz ile bu durumun devam etmesi mümkün olmayacağı açıktır.

20. yüzyılın son çeyreğinde, refah devletinin, yaşanan ekonomik kriz nedeni ile gözden düşmesi, “ölesiye” bir rekabetin üretim ve emek süreçleri üzerindeki değiştirici etkisi, krizi aşmaya yönelik izlenecek politikaların, emeğin tüm kazanımlarına dönük bir saldırı başlatması nedeni ile yeni bir devlet biçimine gereksinim vardır: Asgari Geçim Devleti. Yeni teknoloji, uluslararasılaşma ve fordist paradigmadan post-fordist paradigmaya geçiş, yeni sanayileşen ülkelerle rekabet, emek ve üretim süreçlerinin değişimi sermayeyi yeni bir devlete, Asgari Geçim Devletine yönlendirmiştir.