CEVAP: Tarihi süreç içerisinde başlama ünlülerinin asıl ekle kaynaşmış olduğunu veya asıl ekin düşmesi sonucu bağlama ünlülerinin onun işlevini üzerine aldığını gösteren örnekler de vardır: örneğin basla-y-ıp yapısındaki zarffiil eki bugün -(y)Xp biçimindedir. Oysa ek Eski Türkçede veya günümüzdeki Türk dillerinin çoğunda -(X)p biçimindedir: başla-p. Ekin işlevinin bağlama ünlüsüne geçmesine, her ikisinin de Eski Türkçedeki biçimleri -(X)G olan belirtme hâli eki veya eylemden ad yapım eki -X’yi örnek verebiliriz. Batı Türkçesinde çok heceli sözcüklerin sonundaki /-G/ sesi kurala uygun olarak düştüğünden eklerin islevi bağlama ünlülerinin üzerinde kalmıştır: eb-i-g>ev-i, öl-ü-g>öl-ü vb. (ayrıca bk. Gemalmaz 1997). Genel olarak bağlama ünlüleri denince akla dar ünlüler, yani /ı/, /i/, /u/, /ü/ sesleri gelir. Ama /a/, /e/ sesleri için de bu terimin kullanıldığı olmaktadır. Az sayıda da olsa karar vermeyi güçleştiren örnekler vardır. Bin-ek, sür-ek, kon-ak örnekleri yanında dile-k, iste-k gibi örneklerin de bulunması iki ayrı ekin söz konusu olduğunu göstermektedir. Ancak -A ünlüsünü bağlama ünlüsü olarak düşünmek de mümkündür. Genel eğilim bunları ayrı ek olarak alma yönündedir. Benzer bir durum geniş zaman ve sıfatfiil eki olarak kullanılan -r/-Ar/-Xr için de geçerlidir. Geniş zaman ekleri, ayrıca düzensiz olmaları, yani belli eylemlere -Ar, belli eylemlere ise -Xr biçiminde eklenmeleri nedeniyle de sorunludurlar.