CEVAP:

Şiirde resmin görselliğini yakalamak isteyen
şairlerin elinde şiir, renklerin cümbüşüne dönüşür. Ne var
ki bu pastoral cümbüş, duygudan uzaktır. Tabiatın şairdeki
aksine dair bir izlenim sunmadığı için betimlemeden öte
bir mana taşımaz. Şiiri ilmileştirme çabası, parnasizmi bir
yerden sonra yukarıda saydığımız olay ve olguları
betimlemekten ibaret bir noktaya taşır. Kendi benliğini
saklayan şairin, ilk çağ yansıtmacıları gibi doğayı olduğu
gibi aktarmaya çalışması, “tasvirî-betimleyici” şiirle
sonuçlanır. Pozitivizmin objektiflik ilkesine sıkı sıkıya
bağlanmak, şiirin çok anlamlılık ve imge yaratma
ilkelerini de geri plana itmiştir.