CEVAP:

Caudwell, insan aklının ilk estetik etkinliklerinden birinin şiir olduğunu söyler. Ona göre şiir, tarihin, dinin, büyünün, hatta yasaların ortak taşıyıcısıdır. Caudwell’e göre, uygar bir halkın edebiyatının bugüne ulaştığı her yerde, bu edebiyatın biçim olarak şiir olduğu, yani ritmik ve ölçülü olduğu görülmektedir. Bu şiir modern anlamda arı bir şiir değildir. Günlük konuşmanın yüceltilmiş bir biçimi olarak tanımlanabilir. Bu yüceltme onu, sıradan konuşmadan ayıran biçimsel bir yapıyla kendini gösterir. Bu biçimsel yapı, ölçü, uyak, ses yinelemesi, eşit uzunluktaki hecelerden meydana gelmiş mısralar, düzenli vurgu ya da hece uzunluğu, yarım uyak gibi özelliklerden oluşur. 

Ona göre müziğin kendisinin ilkel şiirle birlikte doğduğu, hareketler ve sıçramalar, bağırmalar ve anlamsız haykırışlar, sopaların ve taşların birbirine vuruluşuyla ifade edilen bir yerli beden ritminin, dansın, müziğin, şiirin ortak atası olduğu ileri sürülebilir. Ona göre şiir, “ilkel insanların tören giysileri giydirilmiş konuşma dili”, yüceltilmiş dilidir.

Caudwell, iş bölümüne dayalı modern toplumlarda, şiirin, somut yaşamdan uzak bir görüntüsü olduğunu öne sürer. Öyle ki artık şiir, bir boş zaman uğraşısı olarak görülmektedir. Şair tipik bir yalnız bireydir artık, anlatımı liriktir. İş bölümü, sınıflı toplum yapısına götürür, bu toplumda bilinç egemen sınıf kutbunda toplanmıştır ve zamanla aylaklık koşullarını ortaya çıkarır. Böylece şiir giderek işten tamamen ayrılır.