CEVAP:

Anne ve babalar çocukları evden ayrıldıktan
sonra boşluğa düşe bilmektedirler. Bu boşluğa düşme,
hüzünlü bir ruh hali içinde olma genellikle boş yuva
sendromu olarak ifade edilir. Çocuklarına karşı aşırı
bağlılıkları olan, kendisine yeterince zaman ayırmayan,
ilgisi ve hobisi olmayan, dışa dönük bir yapısı olmayan
anne ve babaların boş yuva duygusunu daha fazla
yaşadıkları sonucuna varılmıştır. Ayrılmadan biraz
zaman geçtikten sonra eşler duruma uyum sağlarlar. Bu
süreçte anne ve babalar tekrar evli çiftler olarak
yaşamlarına devam etmektedirler. Bu dönemde anababaların;
eşlik rollerine, kendi ana ve babalarının
kaybına, çocukların evlenmesine, çocuklarının ana-baba
olmalarına uyum sağlamaları gerekmektedir. Bu
dönemde eşler, evlilik ve kariyer durumlarını yeniden
gözden geçirirler. Bu dönemde anne ve babaların
çocuklarla doyum sağlayıcı bir şekilde ilişkiler
kurmaları; haz duyacakları uğraşılara yönelmeleri ve
çalışarak kendilerinde başarı duygusunu doyurmaları
yaşanan stresle ve mutsuzlukla başa çıkma yolları olarak
gözükmektedir.