CEVAP: Öncelikle çekimi gerçekleştirmek için gereken eksiksiz bir dagerotip takımının bedeli yüksektir. Fotoğrafçının, bir işçinin yüz iş gününe denk gelen yaklaşık üç yüz franklık bir meblağı gözden çıkartması gerekiyordur. Dolayısıyla kendi portresine sahip olmayı arzulayan kişinin de, maddi imkânları buna yeterli olmalıdır. Diğer yandan, hazırlanması büyük bir çaba ve özen gerektiren işlemlerinin yanı sıra, özellikle ilk yıllarında dagerotip yöntemin görüntüyü kaydetme süreleri de çok uzundur. Dagerotip atölyeleri, yukarıdan güçlü gün ışığını alabilecek camlarla döşenmiş çatı katlarında kurulmuş olsa da, portresini çektirmek isteyen kişi -genzi yakan keskin bir kimyasal kokunun egemen olduğu bir ortamda fotoğrafta görünmeyecek şekilde başlarını arkadan destekleyen bir oturma düzeneği yardımıyla, bitmez tükenmez dakikalar boyunca kıpırdamadan poz vermek zorundadır. Ayrıca ikinci bir dagerotip portresini daha istediğinde, o pozunu tekrarlaması gerekiyordur. Çünkü dagerotip yöntemi, çoğaltılamayan tek bir görüntüye sahiptir. Fakat tüm bu şartlara rağmen, portre resminin üretim süresi ve maliyetiyle karşılaştırıldığında, dagerotip insanlara yine de çok cazip gelmiştir.