CEVAP:

Divan-ı Hümayun Osmanlı Devletindeki en yüksek mahkemeydi. Hem İslam hukukuna (şer’î), hem de kanunname hukukuna (örfi) göre davalara bakardı. Bunun anlamı Osmanlı Devletinde adalet teşkilatında bu bakımdan bir ikiliğin değil, tekliğin hakim olduğu ve davaların genellikle kadı mahkemesinde çözüldüğüdür. Divan-ı Hümayun yargı denetimi dışında üst mahkeme niteliğinde çalışırdı. Divandaki Rumeli kazaskeri şer’î hukuku, veziriazam ve diğer yönetici (ehl-i örf) üyeler örfi hukuku ilgilendiren davalara bakarlardı. Divan hem ilk -ve kesin- hüküm yeri, hem de bir çeşit temyiz mercii olarak işlerdi. Divanın ilk yargılama yeri olması hem şer’î, hem de örfi hukuk bakımındandı. Yerel kadıların bakmaktan kaçındığı davalar ile Osmanlı Devletinin uyruğu gayrimüslim din adamlarıyla ilgili davalara doğrudan doğruya divan bakardı.