CEVAP:

Ebû Hanîfe’nin, kelâmı öğrenilmesi caiz olmayan
ilimlerden saydığı, hatta başta oğlu Hammâd olmak üzere
öğrencilerine bu ilimle uğraşmayı yasakladığı, insanlara
kelâmın kapısını aralayan Amr b. Ubeyd ile birlikte biri
tenzihte, diğeri teşbihte olmak üzere iki aşırı ucu temsil
eden Cehm b. Safvân ile Mukâtil b. Süleyman’ı sert bir
şekilde tenkit ettiği söylense de, günümüze kadar ulaşan
ve Ebû Hanîfe’ye ait olan bazı akaid risalelerinin varlığı,
onun fıkıh sisteminde re’ye ve kıyasa başvurup bir
anlamda akılcılığı benimsemesi kelâmî bir perspektife
sahip olduğu göstermektedir.