CEVAP:

Edebiyat metinlerde, özellikle de şiirde, kapalı hecelerin son ünsüzü çoğu zaman bir ekin, kimi zaman da önündeki kelimenin
ön sesi olan ünlünün çekim alanına girer ve oluşan yeni hecenin başında yer alır: fermân, ama fermâ-nı, áğyâr, ama áğyâ-ri-le
gibi. Böylece açık kalan hecede ünlü, uzunluğunu yeniden kazanır. Kimi zaman da bu tür heceler aruzda bir uzun, bir kısa olmak üzere iki hece değerindedir. Medd denilen bu kullanım, yerine göre kusur, yerine göre de ustalık sayılmıştır.