CEVAP:

Felsefe tarihinde güzellik kavramının Eski
Yunanda güzel ve iyi birbirinden ayrılmıyordu; iyi, tinsel
güzel anlamındaydı. Pitagoras’a göre güzel, uyumlu
olandı; evrende bir uyum vardı ve bu bakımdan güzeldi.
Sokrates, bir ulusun yetkinliğini, törebilimsel bir kavram
olarak güzel iyi kavramıyla dile getirmişti. Bu anlayış,
Platon’da da sürmüştü. Platon’a göre güzel, ideaların
karakteridir ve kendiliğinde güzel ve yüksek olan iyidir;
Tanrı niteliği sayılması da yeni Platonculuk aracılığıyla
buradan gelmektedir. Ne var ki bu anlayış estetik teriminin
kökü olan bir duyum anlayışı değil, metafizik bir
anlayıştır. Platon, göreli güzellik dediği duyumsal
güzelliği küçümsemiş ve onu gerçek güzellik saydığı
saltık güzellikten ayırmıştır.