CEVAP: Onlara göre Kur’ân, lafzıyla kesin bir kanun olup te’vîl veya tefsîre ihtiyaç göstermeksizin lafzi hüviyetiyle değişmez bir şekilde hem itikâdî hem de amelî hayat için yegane bir nizamdır. Hüküm, Allah’a aittir. Adil, âlim ve zâhid şartlarını taşıyan bir kişinin ümmet içerisinden halife olarak seçilmesi gerekir. Halife, bu şartlara uymazsa azledilir. Her mümin itikâdî ve amelî konularda yükümlülüklerini yerine getirmeli, yasaklardan da kaçınmalıdır; böyle yapmayan bir şahıs, dinden çıkmış kabul edilir. Amelsiz imanın olmayacağını kabul eden Hâricîler, ibadetlerini yapmayan veya büyük günah işleyen şahısları din dışı ilan etmişlerdir. Hz. Ali ve hakem olayına razı olan kişileri kâfir saymışlardır. Allah’ın hükmüyle hükmetmeyen zâlim sultana başkaldırmanın vacip olduğunu benimsemişlerdir. Hâricî yaklaşımda, tekfir (din dışı ilan etme) olgusu son derece keskindir; kendileri gibi düşünenleri mümin, düşünmeyenleri de kâfir saymışlardır.