CEVAP:

Alfred Stepan devlet korporatizminin tek, homojen ve kapsayıcı bir tanımlamasının olmadığını, biri daha demokratik görünümlü ve ‘içleyici’, diğeri daha baskıcı ve ‘dışlayıcı’ olan iki alt tipinden söz etmekte. Ancak bir rejimin her iki stratejiyi de aynı zamanda birleştirerek ya da farklı dönemlerde birinden diğerine geçerek uygulayabileceğini ileri sürmektedir (Stepan, 1978). Öte yandan, popülist-otoriter rejimlerin sosyal kontrol aracı olarak uyguladıkları ve sıkça başvurdukları “içleyici devlet korporatizmi”, Collier gibi araştırmacılar tarafından kendi içinde ayrıştırılmaktadır. Birinci türe örnek olarak Meksika, Peron dönemi Arjantin’i, Lopez dönemi Kolombiya’sı ve aynı dönemlerin Venezuella’sı örnek gösterilmektedir. Bu örneklerde işçi ve köylü kesimi, iktidardaki geniş tabanlı popülist partiler aracılığı ile rejim doğrultusunda harekete geçirilmekte, güçleri arttırılmakta ve sistemle bütünleştirilmektedir. Bu tür devlet korporatizminin temel özelliği, bir “elit içi” çatışmanın ürünü olmasıdır. ‹kinci türe örnek olarak Brezilya gösterilmekte; popüler sektörün sistemle içselleştirilmesi, sektörün fiili olmasa bile potansiyel gücünü, burjuvazinin kendi iç çatışmalarını bir kenara bırakarak, uzlaşımıyla kabul ettiği durumlarda oluşmaktadır. Bu durumda işçi sendikaları parti aracılığı ile değil devlet aracılığı ile ve iş yasası mekanizmalarıyla korporatist özelliklere kavuşturulmakta ve hemen hemen hiç bir siyasal hareketlenmeye izin vermeyen içleyici devlet korporatizmi ortaya çıkmaktadır (Collier, 1982).