CEVAP:

“Yapısalcı dilbilim ve göstergebilim”, sembollerin
incelenmesine ve metin okumaya dayanmakta olup
iletişimin dille ilgili öteki alanındaki gelişimi devam
etmektedir. Bu akım, 1950’li yıllarda Barthes ve
1960’lardan sonra Strauss’un çalışmalarıyla önem
kazanmış, iletişim sürecinin ve olguların ancak dil ve
kültürün çözümlenmesiyle gerçekleşebileceğini ileri
sürerek genelde eleştirel kuram temelinde gelişmeye
başlamıştır. Peirce’in gösterge tanımlamasından hareketle
yaptığı gösterge-nesne ilişkisine ilişkin görüntüsel
gösterge, belirtisel gösterge ve simge sınıflandırmalarının
yanı sıra Saussere’in göstergenin anlamlandırılmasında bir
göstergenin öteki göstergelerle ilişkisinin önemli olduğuna
ilişkin vurguları gösterge ile kültür arasındaki ilişkinin
yakından sorgulanmasını gerektirmiştir. Böylece, iletişim
araştırmaları salt dil üzerindeki odaklanma yerine kültürün
de içine alındığı anlamlandırma sürecinin çözümlenmesini
kapsamaya başlamıştır.