CEVAP:

XIX. yüzyılın ikinci yarısında Birleşik İtalya’nın kurulmasıyla birinci sınıf bir Akdeniz gücü vücuda gelmişti. Bu güç kendine çok yakın olan Afrika kıyılarına açgözlü bakışlarını çevirmeden önce, tam anlamıyla sağlam temeller üzerine oturmamıştı. İlk hedef hatırı sayılır bir İtalyan kolonisi barındıran ve coğrafi olarak yakın olan Tunus idi. Roma’nın yeniden Kartaca’yı yönetmesi rüyası, milliyetçi hedeflere sahip olanları harekete geçirdi. Bu yoldaki ana engel Fransa’nın çıkarlarıydı. Kardeş Latin uluslara daima sempatiyle bakan III. Napolyon, Cezayir ile yetinip İtalyanların Tunus’a, İspanyolların ise Fas’a sahip olmaları için ikna olabilirdi. Ancak III. Cumhuriyet’in devlet adamları o kadar da duygusal değildiler. Onlar Tunus’u işgal edip Cezayir’e katmak ve Kuzey Afrika’nın bütününe sahip olmak istiyorlardı. Bu yüzden iki ulus arasındaki rekabet kaçınılmazdı.