CEVAP:

Bütün gelirlerde 1879-1880 yılı baz alındı. Gelirin artması durumunda, şirket ve devlet bu kısmı paylaşacaktı. Ancak vergi olarak toplanan 1.350.000 liranın 1.100.000 lirası iç borçlara verildiğinden diğer alacaklılar bu uygulamadan memnun değildi. Bu­nun üzerine tüm Osmanlı borçlarını, Rusya’ya ödenecek savaş tazminatını ve ödenme­miş borçların anapara ve faizlerini tek elden ödeme fikri ortaya çıktı. Osmanlı Devleti, alacaklı tarafların temsilcilerini İstanbul’a çağırdı. 1 Eylül 1881’de başlayan toplantılar 22 oturum sonunda bir anlaşma ile tamamlandı. II. Abdulhamid tarafından onaylanıp hicri Muharrem ayında ilan edilen kararlar, Muharrem Kararnamesi adıyla tanındı.