CEVAP:

UÇÖ, 2. Dünya Savaşı yıllarında, işleyişini tümden durdurmadı, tüzel kişiliğine son vermedi. UÇK ve Yönetim Konseyi, olağan toplantıları yapamadı. Ancak, kısıtlı bir çerçevede de olsa, geleceğe yönelik bir yaklaşımla çalışmalarını sürdürdü. Alman işgal kuvvetlerinin İsviçre’yi kuşatması ve UÇÖ’nün Savaş tehdidi altında kalması karşısında, Cenevre dışında bir çalışma merkezi kurulması kaçınılmazlaşmıştı. ABD’nin UÇÖ üyesi olmasından sonra Genel Müdür olan John G. Winant da (1938-1941), Örgüt’ün totaliter devletlerin aracı olmasını önlemek istiyordu. Örgüt’ün Fransa’ya taşınması önerisi, bu ülkenin de işgal edilmesi üzerine gerçekleşmedi. Roosvelt, ABD’li Genel Müdür’ün sığınma önerisini kabul etmedi ve Kanada’yı önerdi (Delpal, 2011: 108). Kanada hükümeti de Ağustos 1940’ta, UÇB personelinin geçici olarak transferi için resmen izin verdi. 18 devletten 40 görevli Kanada’ya, Montréal kentine gönderildi. Görevlilerin bir bölümü ise Cenevre’de kaldı. Kimileri de, “ulusal muhabir” olarak ülkelerine döndü. UÇÖ, 1948 yılına değin düşük yoğunluklu olarak sürdürdüğü çalışmalarını Montréal’den yönetti. İşgal edilen ülkelerle ilişkilerini, Londra İrtibat Bürosu aracılığıyla yürüttü.