CEVAP:

Büyük ünlü uyumu (kalınlık-incelik uyumu) ile ünsüz uyumu kanunları Türkiye Türkçesi’nin her döneminde geçerli olmuş, hükmünü yürütmüştür. Konuşma dilinde sarsılmaz bir kararlılıkla süregiden bu uyumlar, XVI-XIX. yüzyılları içine alan Osmanlı Türkçesi dönemi içinde, daha ziyade XVII. ve XVIII. yüzyıllarda, kullanılan alfabenin Türkçe’nin ses sistemini göstermekteki eksikliği, daha da önemlisi donuklaşan yazımın dilde meydana gelen değişmeleri yansıtamaz duruma gelmesi
yüzünden, okuma dili dediğimiz ikincil dilde bozulmuş; okur yazarların yazıya bağımlılıklarından doğan bu bozulma, şehirli okumuşların konuştukları dili de bir ölçüde etkilemiştir.