CEVAP:

Ticari reklam vasıtasıyla reklam veren ile reklamda yer alan mal veya hizmetle ilgilenen tüketici arasında hukuki bir işlem doğmakta, bir sözleşme hayata geçmektedir. Hukukumuzda sözleşmeler her iki tarafın birbirlerine karşılıklı uygun irade açıklamaları ile kurulmaktadır. Karşılıklı açıklanan bu irade beyanlarından önce ifade edilene “öneri”, sonra açıklanana ise “kabul” adı verilmektedir. Reklam veren, iradesini önce açıkladığından dolayı, yapmış olduğu beyanın “öneri” niteliği taşıdığı düşünülebilir. Ancak öneri niteliği taşıması için yapılması hedeflenen sözleşmenin esaslı unsurlarını taşıması zorunludur. Burada açıklanan irade beyanının, sözleşmenin esaslı unsurlarını içermemesi durumunda “öneriye davet” olarak nitelendirilmesi gerekir. Reklamın her iki taraf arasında akdedilen sözleşmeden kaynaklanan bir hukuki niteliğinin bulunduğu, öneri ya da öneriye davetin söz konusu olduğu ifade edilmektedir. Reklam özü itibariyle karşı taraf olarak adlandırabileceğimiz tüketiciyi sözleşmeyi yapmaya davet etmek amacını taşıdığı için hukuki anlamda öneri ya da öneriye davet olarak nitelendirilebilir.

Eğer bir reklam içerisinde, sözleşmenin yapılması için gerekli bütün esaslı unsurlar mevcut ve sadece tüketicinin bu hususları kabulü ile hüküm ifade etmesi mümkün ise bu reklamın öneri olarak kabulü mümkündür. Ancak bu durum nadiren karşımıza çıkar. Zira reklamın doğasında bulunan bir mal veya hizmetin belli bir özelliğini abartma vardır ve sözleşmenin esaslı bütün unsurlarını içermemesi nedeniyle öneriden çok öneriye davet olarak ifade edilmesi daha doğrudur. Hem öneride hem de öneriye davette ortak özellik, sözleşme yapma çağrısıdır. Reklam da bu anlamda belli bir mal veya hizmeti tüketicilere tanıtarak onlar tarafından satın alınması çağrısında bulunmaktadır.