CEVAP: 1913-14 boykotu, ilk olarak Osmanlı uyruklu bazı Rumların Balkan Savaşları sırasında Yunan hükümetine gizlice bağış yaptıklarının basına yansımasıyla gündeme geldi. Söz konusu bağışlarla Yunan hükümetinin silah ve teçhizat aldığı, diğer bir ifadeyle “gafil Müslümanların düşmana topu, tüfeği ve zırhlıları kendi elleriyle hediye ettiği” yönünde basında yer alan haber ve yorumlar, halkta Rumlara karşı öfke ve nefret yarattı; yine basının verdiği Yunanistan’ın Makedonya’daki Müslümanlara zulmettiği şeklindeki haberler tepkiyi daha da arttırdı. Bu gergin atmosferde ittihatçıların girişimiyle oluşturulan ve halkı Türk ve Müslümanlardan alışveriş yapmaya, Rum ve Yunan tüccarıyla her türlü ilişkiyi kesmeye çağıran boykot komiteleri (boykotaj sendikaları), dağıttıkları broşür, bildiri ve Rumlara ait dükkân listeleriyle kampanyanın geniş kesimlere ulaşmasını sağladı. Hedefin aynı zamanda Osmanlı vatandaşı olan Rumlar olması, boykot komitelerini ve basını önceki eylemlerden daha ihtiyatlı bir dil kullanmaya mecbur etti; zira bu konuda atılacak yanlış bir adım, iç çatışmalara ve dolayısıyla siyasi bir kaosa yol açabilirdi. İttihatçılara yakın basın organları, bu nedenle boykot eylemini, bir hasmı dize getirmekten ziyade, ekonomik alanda “intibâh-ı millî” ve “intibâh-ı iktisadî” (ulusal uyanış, ekonomik uyanış) şeklinde tanımlamayı tercih ettiler. Bu boykot, Osmanlı sosyal ve ekonomik hayatında gayrimüslim unsurların rolünü azaltmayı hedefleyen ittihatçıların “milli iktisat” politikasıyla doğrudan ilişkili olduğundan, özellikle bu hususa vurgu yapıldı.