CEVAP:

• Sakat kişilerin dezavantajlı ve marjinalleştirilmiş bir topluluk olduğunun kamusal kabulü için uğraşmak. Örneğin; sakat kişilerin ulaşması zor olan mekânlarda eylem yaparak bu mekânların onları nasıl ayrımcılığa maruz bıraktıklarını göstermek. Bu tür eylemler, özellikle kent mekânlarının düzenlenmesini de sakat mücadelesinin ana eksenlerinden biri hâline getirmiştir.
• Sakatlığın verili, nesnel bir durum olmadığı; tarihsel-toplumsal olarak inşa edildiğini göstermek ve bu bağlamda sakat kişilerin “sağlamcı” söylemleri tarafından ayrımcılığa ve dışlanmaya maruz kaldığını açık ve görünür hâle getirmek. Başka bir deyişle sakatlığın fiziksel ya da zihinsel yeti yitimiyle değil, ayrımcılık ve önyargıyla ilgili bir mesele olduğuna kamuyu ikna etmek.
• Sakat kişilerin toplumda dezavantajlı bir azınlık grubu oluşturduğu ve bu grup için istenen toplumsal değişimde bizatihi sakat kişilerin ön ayak olması. Sakatlık alanına bu zamana kadar sakat olmayan profesyonellerin hakim olduğu düşünüldüğünde, bu radikal bir taleptir. Böyle bir talep, sakatların güçsüz oldukları algısını sarsmak ve kendi hakları için mücadele verebilen birer fail olarak görülmeleri anlamına gelir.