CEVAP:

Sakatlığın tıbbi modeli, çok genel olarak, sakatlığın tıbbı ilgilendiren bir patoloji olarak görülmesini ve tamamen bireysel bir olgu şeklinde sınırlandırılmasını ifade eder. Daha önceleri ahlâki ya da dini temsiller üzerinden anlamlandırılan sakatlık, modern dönemde bireysel bir patoloji olarak görülmeye başlandı. Bir patoloji olarak görüldüğü için de iyileştirilmesi/onarılması/ tedavi edilmesi gereken bir olgu, dolayısıyla 19. yüzyılda ortaya çıkan bir meslek ve kurum olarak tıbbın teşhis ve tedavi nesnesi hâline geldi. Tıbbi model sakatlığı bizatihi yeti yitimiyle bir tutar. Yani tıp için, bedenin eksik ya da işlevsiz bir parçaya sahip olması, sakat kişiyi toplum hayatına katılımdan soyutlayan bir durumdur. Tıbbi modelde öne çıkarılması gereken ilk nokta, sakatlığın bir patoloji/bir sapma ya da anormallik olarak görülmesidir. Böyle bir bakış açısı, bir normallik varsayımına, sakatlık bağlamında normalin sağlam beden olduğu varsayımına dayanır ve bir kez normal olan sağlam bedenli olarak tanımlanınca, zorunlu olarak sakatlık normalden ayrı, toplumun sağlam üyelerinden ayrı “anormal” başka bir kategoriyi oluşturmak durumundadır.