CEVAP:

19. yüzyılda sanatta özgünlük, bireysel üslup ve
ayırıcılık gibi özellikler son derece önemli olmaya başladı.
Güzelliğin sanatta esas amaç –hatta tek amaç- olması
düşüncesinin kuramsallaşmasıyla birlikte sanatçının rolü
ön plana çıktı. Eserde eleştiri konusu edilecek ya da eseri
değerli kılacak şey onun sanatsal niteliğiydi ve buna göre
asıl önemli olan bu sanatsal niteliğin, dolayısıyla
güzelliğin yaratımıydı. Sanatçının imzası olan üslubu bu
yaratımın araçlarını bize sunuyordu.