CEVAP:

Şeyh Galip’in aşağıdaki beytinde de bu şekilde eski mazmunlardan birinin, göz ve cellat arasındaki benzetmenin genişletilmesi söz konusudur. Zira cellat, korkusuz olduğu hâlde burada can korkusuna kapılıp yalvarmaktadır. Bu da alışılmış bir durum değildir.
Şûh-ı bed-hûy-ı kazâ zannetme nâz eyler bana
Bîm-i cândan çeşm-i cellâdı niyâz eyler bana
Kaza-yı İlahî’nin kötü huylu güzeli bana nazlanır sanma! Onun cellat gözü, can korkusuyla bana yalvarır.