CEVAP: Türklerde askerî müziğin ilk belgelerini, eski Türk yazıtlarında bulabilmek mümkündür. 8. yüzyılda yazılmış olan Orhun yazıtlarından fine Usu yazıtında köbrüğe ve tuğ adlı çalgılara rastlanılmaktadır. fiine-Usu yazıtında “üç tuglıg Türk budunig” ve “tuğ taşıkır yelme eri” diye bazı sözcüklere rastlanılmaktadır. Tuğ kelimesi kös ve davul, nevbet davulu, mehterhane ve sarıcak anlamlarını içerir. “Tuğum tikip uruldı” cümlesi, tuğ’un sancak-davul anlamında kullanıldığını belirtmektedir. 11. yüzyılda ise “küvrüg” (kös), “tuğ” (davul), “borguy” (boru) ve “çeng” (zil) çalgıları, çeşitli Türk kavimleri içerisinde kullanılmıştır. Boru, 12. yüzyılda nay-i Türki adını alıp, savaşlarda çalınmıştır. Kaşgarlı Mahmut da borunun savaşlar sırasında kullanıldığını belirtmiştir. İslamiyet’ten önceki Türk “tuğ” unun izleri 15. yüzyıl başında Hoca Abdükladir-i Meragi tarafından tespit edilmiştir. Bu çalgı, dokuz adetden fazla olamıyordu. Bu dokuz “tuğ” geleneği Osmanlı Dönemi’nde de korunmuştur. Askerî müzik takımlarını Abbasilerde, Harzemşahlarda, Büyük Selçuklularda, Anadolu Selçuklularında, İlhanilerde, Memlüklerde ve Anadolu Beyliklerinde görmekteyiz. Askerî müzik takımlarına özgü bazı çalgılar hariç olmak üzere, esnaf mehterleri, “zurna”, “davul”, “nakkare” ve “boru” çalıyorlardı. Esnaf mehterleri, askerî mehterlerin dışında “def” adı verilen çalgıyı da kullanıyorlardı. Fakat “def” daha sonraları askerî mehterhaneye girmiştir. Mehter müziği, mehter çalgıları ile çalınan askerî müziği eğlence içerisine alır. Çeşitli tür eserlerin bir araya geldiği mehter müziğinde, kendine özgü öyle bir renk vardır ki bu müzik yapısından ve çalgıların karakterinden ortaya çıkmıştır.