HUKUK TARİHİ Dersi OSMANLI CEZA, VAKIF VE VERGİ HUKUKU soru detayı:

CEVAP:

Yeme içme, giyinme, barınma gibi asıl ihtiyaçlar düşüldükten sonra nisap mikdarı denilen belli bir mikdarı aşan ve sahibinin mülkiyetinde en az bir sene kalan mallardan kırkta bir oranında alınan vergiye zekât denilir. Zekâtın kelime anlamı temizlik ve artmaktır. Zekât yükümlüsünün tam ehliyetli ve Müslüman olması gerekir. Zekât, Kur’ana göre (Tevbe: 60) şu sekiz gurup kimseye verilir: Fakirler ve düşkünler, zekât tahsildarları, müellefe-i kulûb denilen kalpleri Müslümanlığa ısındırılacak kimseler, özgürlüğünü kazanacak köleler, borçlular, ilim yolunda olanlar, yurdundan uzak düşmüş muhtaç kimseler. Zekât, gayrimüslime, alt soya, üst soya ve eşe verilmez. Zekâta tabi mallar fıkıh kitaplarında emvâl-i zâhire ve emvâl-i bâtına olmak üzere ikiye ayrılarak incelenmiştir. Emvâl-i zâhire, herkesin görebildiği, ekin ve meyve gibi gizlemesi mümkün olmayan mallardır. Emvâl-i bâtına ise altın, gümüş, kıymetli evrak ve ticaret malları gibi gizlemesi mümkün olan mallardır.