HUKUK TARİHİ Dersi OSMANLI CEZA, VAKIF VE VERGİ HUKUKU soru detayı:

CEVAP:

Yeme içme, giyinme, barınma gibi asıl ihtiyaçlar
düşüldükten sonra nisap mikdarı denilen belli bir mikdarı
aşan ve sahibinin mülkiyetinde en az bir sene kalan
mallardan kırkta bir oranında alınan vergiye zekât denilir.
Zekâtın kelime anlamı temizlik ve artmaktır. Zekât
yükümlüsünün tam ehliyetli ve Müslüman olması gerekir.
Zekât, Kur’ana göre (Tevbe: 60) şu sekiz gurup kimseye
verilir: Fakirler ve düşkünler, zekât tahsildarları, müellefei
kulûb denilen kalpleri Müslümanlığa ısındırılacak
kimseler, özgürlüğünü kazanacak köleler, borçlular, ilim
yolunda olanlar, yurdundan uzak düşmüş muhtaç
kimseler. Zekât, gayrimüslime, alt soya, üst soya ve eşe
verilmez. Zekâta tabi mallar fıkıh kitaplarında emvâl-i
zâhire ve emvâl-i bâtına olmak üzere ikiye ayrılarak
incelenmiştir. Emvâl-i zâhire, herkesin görebildiği, ekin ve
meyve gibi gizlemesi mümkün olmayan mallardır. Emvâli
bâtına ise altın, gümüş, kıymetli evrak ve ticaret malları
gibi gizlemesi mümkün olan mallardır