Öz kaynak maliyetini belirlemede “Sermaye Varlıkları Fiyatlandırma Modeli (SVFM)” ve “Cari Piyasa Değerlerine Bağlı Olarak Tahmin” olmak üzere iki temel yöntem bulunmaktadır. Ayrıca diğer bir yöntem olarak yatırımcıların gelecek ge­tirileri geçmişte gerçekleşmiş getirilerin ortalaması olarak tahmin ettiği varsayımı kullanılabilir. Fakat etkin olmayan piyasalarda piyasa fiyatlarındaki dalgalanma­lar geçmiş piyasa getirilerinin ortalaması ile cari piyasa değerine bağlı tahmine olan güveni azaltacaktır. Halka açık olmayan işletmeler için geçmiş piyasa getiri­lerinin mevcut olmaması da ayrı bir sorundur. Bu durumda muhasebe getirilerin­den yararlanılabilir. Muhasebe verileri kolayca manipüle edilebildiğinden bu tür bir yaklaşım izlenmesi de tercih edilmemektedir.

Geri ödenmeme riskinin mevcut olmadığı kabul edilen menkul kıymetlerin getirisidir.

Geçmiş zamanlardaki risksiz faiz oranları ile piyasa getirileri arasındaki farkların ortalamasıdır.

İşletmeler için en önemli uzun vadeli sermaye kaynaklarından birisi dağıtılmamış kârlardır. İşletmelerde elde edilen kârları maliyetsiz olarak görmek şeklinde bir yanılsama mevcuttur. Dağıtılmayan kâr paylarının maliyeti; yatırımcıların işlet­me pay senetlerini satın alırken bekledikleri getiri oranı, yani öz kaynak maliyeti olarak düşünülebilir. Bu durum fırsat maliyetini ifade etmektedir. İşletme ortaklarına dağıtılan fonlar üzerinden gelir vergisi ödeme yükümlülüğü bulunmaktadır. Dağıtılmayan kârların maliyeti belirlenirken vergilendirme konusuna dikkat edilmelidir. Kârın dağıtılması halinde yatırımcılar elde ettikleri fonlar ile alternatif yatırımlarda bulunabilirler. Öyleyse, işletme ortaklarının aynı risk düzeyindeki alternatif yatırımlardan elde edebilecekleri getiri oranı, dağıtılmamış kârların maliyeti olarak düşünülebilir.

Amortisman ile sağlanan fonların maliyetinin pay senedi başına tahmin edilen kârın, pay senedinin değerine bölünmesiyle bulunan değer olduğu söylenebilmektedir. Genellikle, amortisman fonlarının bir fırsat maliyetine sahip olduğu kabul edilir. İşletmenin ağırlıklı ortalama sermaye maliyeti veya dağıtılmamış kârların maliyeti amortisman fonlarının fırsat maliyeti olarak ele alınabilir.

Borçlanma durumunda karşılık olarak işletmeden talep edilecek olan ve borç menkul kıymetlerinin vadeye kadar getirisi ile açıklanan orandır.

Temerrüt riski sağlanan fonlar için vadesinde faiz ya da anaparanın ödenmeme riskini ifade eder. Piyasa faiz oranları, temerrüt riski ve vergi matrahından düşülebilme avantajı borç maliyeti üzerinde önemli etkilere sahiptir. Menkul kıymet piyasalarında işlem gören ve işlem görmeyen borç olmak üzere iki tür borç sermayesi bulunur. Banka kredileri gibi birçok borç kaynağı düzenli olarak piyasalarda işlem görmez ve tekrar fiyatlanmazlar. Bu tür piyasada işlem görmeyen borçların maliyeti piyasada işlem gören benzer özelliklere sahip menkul kıymetlerin getiri oranları üzerinden belirlenebilir.

Tahvillerde anapara ve faiz ödemelerinin bugünkü değerini tahvilin piyasa fiyatına eşitleyen iskonto oranıdır. Geçmişte tahvil ihraç etmiş bir işletme, tahviller ikincil piyasada işlem görüyorsa, borç sermayesinin maliyetini piyasada oluşan cari fiyatlar üzerinden hesapladığı “vadeye kadar getiri” ile bulabilir.

Ağırlıklı ortalama sermaye maliyeti (AOSM) işletmenin sermaye maliyetini gösterir ve işletmenin kullandığı çeşitli borç ve öz kaynak yatırımcılarının tahsis ettikleri fonlar karşılığında bekledikleri getirilerin ağırlıklı ortalaması alınarak hesaplanır. Ağırlıklı ortalama sermaye maliyeti, işletmenin varlıklarıyla eş riskliliğe sahip alternatif yatırımların maliyetidir. İşletmenin mevcut olan varlıkları ile aynı olduğu kabul edilen yeni varlıkların değerlemesinde kullanılır.

Sermaye bileşenlerinin ağırlıkları; bilançoda yer alan muhasebe değerlerine göre, cari piyasa değerlerine göre ve işletme yönetiminin hedef sermaye yapısı kullanılarak üç şekilde hesaplanabilir.

Ağırlıklı ortalama sermaye maliyeti, işletmenin kontrolü dışında ve işletmenin kontrolü altında olan birçok faktörden etkilenir. Faiz oranlarının düzeyi, piyasa risk primi ve vergi oranı işletmenin kontrolünde olmayan en önemli üç faktördür. İşletme, sermaye maliyetini, kontrolünde olan sermaye yapısı politikası, kâr payı politikası ve yatırım politikası ile etkileyebilir.

Kâr dağıtım oranı yüzdesindeki değişimler öz kaynaklardan beklenen getiri oranını etkileyerek, sermaye maliyetinin değişmesine neden olabilir. İşletmenin kâr dağıtım oranı çok yüksek ise yeni yatırımlarının finansmanı için pay senedi çıkarması gereklidir. Bu durumda karşılaşılan çıkarım maliyetleri sermaye maliyetini etkileyecektir.

Sermaye yapısının oluşturulmasında işletmenin mevcut borç/öz kaynak yapısı, işletme yatırımlarının niteliği ve piyasa koşulları belirleyici özellik gösterir. İşletmenin ne oranda borçlu olduğu, borçların vadesi gibi durumları gösteren mevcut borç/öz kaynak yapısı unsurlarının yanında, işletmenin yatırımlarının vadesi ve getirisini ifade eden yatırımların niteliği ve beklenen enf­lasyon, ekonomik birimlerin borçlanma gereksinimi gibi piyasa koşulları işletmenin sermaye maliyeti, dolayısıyla sermaye yapısı üzerinde etkili olur.

Sermaye yapısı ile ilgili klasik görüşleri Net Gelir, Net Faaliyet Geliri, Geleneksel ve Modigliani-Miller yaklaşımları oluşturur.

Sermaye yapısı kararları vergi yükümlülükleri, if­las maliyetleri, temsil maliyetleri ve piyasa zamanlaması durumlarına bağlı olarak farklılaşabilmektedir.

İşletme ortakları ve yöneticileri arasındaki amaç uyumsuzluğu nedeniyle ortaya çıkan maliyetlerdir.

İflas maliyetlerinin borcun vergi avantajını dengelediği noktada optimal sermaye yapısına ulaşılacağını gösteren teoridir.

İşletmelerin piyasaya bilgi iletme amacıyla sermaye yapısı kararlarını aldıklarını ifade eden teoridir.

İşletmenin ihtiyaç duyduğu kaynakların sağlanmasında bir hiyerarşi olduğu ve öncelikli olarak içsel fonlardan yararlanılacağını belirten teoridir.

Hedef sermaye yapısı, işletme için optimal olduğu düşünülen ve işletmede oluşturulması arzu edilen kaynak bileşimidir.