Fecr-i Âtî şiirinde daha önceki dönemlerden gelen bütün
nazım biçimleri kullanılmıştır. Fakat özellikle serbest müstezat ve soneyi daha çok tercih etmişlerdir. Fecr-i Âtî şairi bir duygulanma anını tasvir eder. Böyle bir an uzun sürmeyeceği için, onların şiiri hacim itibarıyla genellikle
kısadır. 

• Fecr-i Âtî şairi marazi, melankolik ve platonik, maddeden uzak bir beşerî aşkı terennüm eder. 
• Fecr-i Âtî şiirindeki varlıkların hemen hepsi bir aşk unsurudur.
• Bu topluluğun şiirinde mevsim ve vakit önemli bir yer tutar. Mevsim, özellikle kış veya sonbahardır. Kış, kardan dolayı tabiatın değiştirilmesi anlamına gelir.
  Sonbahar, hüznün ve onunla beslenen romantizmin
  ilham kaynağıdır.
• Sanatı “şahsî ve muhterem” kabul eden Fecr-i Âtî şairi, daima ferdî konuları işler.
• Fecr-i Âtî şâiri hayallerinde daima hassasiyetin en üst seviyesindedir.

• Fecr-i Âtî’nin en göze çarpan özelliklerinden birisi
  kelime kadrosunda seçici olmalarıdır.
• Fecr-i Âticilerin severek kullandıkları özel kelime
  kadrosu, ahenktar olmanın yanı sıra nezaket, nezahet
  ve zarafet ifade eden son derece yumuşak, zarif
  kelimelerdir.
• Şiiri yarı kapalı olarak söylemek, dilin fizikî dünya ile bağını mümkün mertebede koparması anlamına gelir.
• Fecr-i Âtî mensubu, şiiri öncelikle kelimelerle yapılmış bir musiki parçası olarak görür.
• Renkli tablo ve ahenk tutkusu onları sıfat bolluğuyla
  bezekli, hareketsiz, ancak birkaç mısrada bir fiili bulunan, fiil soylu kelimelerin fiilimsi şeklinde kullanıldığı bir cümle yapısına götürmüştür.
• Duygu yoğunluğuna önem vermeleri ise, Edebiyat-ı Cedide’den çok iltifat gören “ah!”, “of!”, “ey!”, “heyhât” gibi nidaları çok kullanmalarını gerekli kılmıştır.

Fecr-i Âtî topluluğu şairleri Ahmet Haşim, Tahsin Nahit, Mehmet Behçet, Emin Bülent, Celâl Sahir, Fâik Âli, Fuat Köprülü, Ali Canip, Hamdullah Suphi, Fazıl Ahmet, Mehmet
Ali Tevfik, İbrahim Alaattin, Abdülhak Hayri, Nevin, Ahmet
Samim ve Mehmet Rüştü’dür.

Ahmet Haşim'in ilk şiiri Mecmua-i Edebiye'ye yazdığı Hayal-i Aşkım'dır.

Fecr-i Âtî’nin şairi Emin Bülent (Serdaroğlu) (1886-1942), Fecr-i Âtî’den başka bir edebî gruba katılmamıştır. Onlardan
farklı olarak, ferdi konular yanında devrinin sosyal meselelerine ve millî ızdıraplara da açık bir sanatkârdır.

Tahsin Nahit şekil olarak beyit esasına dayanan nazım şekilleri kullanmakla birlikte tercihi serbest müstezattır.

Tahsin Nahit, şiir yanında hem eleştirmen hem piyes yazarı
olarak tiyatro ile de ilgilenmiştir. Bu alandaki ilk denemesi,
Namık Kemal’in Zavallı Çocuk piyesini hatırlatan Hicranlar
(1908)’dır.

Erganun ve Yumak şiir kitapları Mehmet Behçet Yazar'a aittir.

Ahmet Haşim ve Tahsin Nahit'ten sonra, Fecr-i Âtî şiirini
temsil edebilecek üçüncü isimdir. İlk kitabı Erganun'da 56 şiirin ancak 10 tanesinde sosyal çizgi vardır. Bunlar dışındaki tüm şiirleri tamamen ferdi bir hassasiyetle söylenmiştir. Hepsinin ortak yönü, sembolizmin hedefi olan musukiyi, duygu yoğunluğunu ve lirizmi yakalama çabasıdır.

Ali Canip Yöntem (1887-1967) ilk edebiyat zevkini,kendi
ifadesiyle “konuşma dilinin icabatına göre nazım lisanının tashihine taraf­tar” olan Muallim Naci’den aldıktan sonra Selanik’teki Bahçe, Kadın, Hüsün ve Şiir, İstanbul’daki
Aşiyan dergilerindeki şiirlerinde Batı istikametli ve Fikret - Cenap çizgisinden geçerek Fecr-i Âtî ile beraber yerine oturan bir zevk değişikliği yaşar. Henüz Yeni Lisan hareketi
başlamadan önce, “Milli Edebiyat ihtiyacı”nı dile getiren
odur. 1910 yılı sonlarından itibaren yayımlanan şiirlerinde, Yeni Lisan’ın işaretleri alınmaktadır. Yeni Lisan yönelişinin asıl savunucularından biri olarak şiirde de bu davanın
güzel örneklerini verir. Ali Canip, 1913’e kadarki şiirlerinde (Genç Kalemler hareketi içindekiler dâhil) daima aruzu kullanırken, bu tarihten itibaren heceyi tercih eder.

Ali Canip Yöntem'in Ömer Seyfettin’den Yeni Lisan hareketini başlatma teklifi alması, onu Fecr-i Âtî’den erken koparmıştır.

Ali Canip Yöntem 1918'e kadar yazdıklarından seçtiği şiirleri "Geçtiğim Yol" adıyla kitaplaştırmıştır.

Fazıl Ahmet'in ilk edebî faaliyeti, Celâl Sahir’in çıkardığı Seyyare gazetesindeki başyazıları ve yine Celâl Sahir tarafından çıkarılan Demet dergisindeki hikâye, mensure ve Fransızcadan tercümeleridir. 

Fazıl Ahmet Hilâl ve Akşam gazetelerindeki felsefeden siyasete, terbiyeden estetik ve edebiyata kadar geniş bir kültürün mahsulü yazılarıyla dikkat çekince, Hüseyin Cahid’in teklifiyle Tanin gazetesi yazarları arasına katılır.  ilk kitabı, bu dönemdeki yazılarının bir kısmından meydana gelen "Terbiyeye Dair" (1910)’dir. 

Fazıl Ahmet yazarlığı yanında, hep mizah vadisinde devam eden şairliği de mühimdir. Şiirde beyan vasıtası olarak umumiyetle divan nazmını seçmiştir. Daha önce hiciv ve mizahî manzumeler yazan Nef ’î, Ziya Paşa veya Eşref, hep kendi üslûplarını kullanmışlardı. Hâlbuki Fazıl Ahmet, Fuzûlî’nin, Nef ’î’nin, Nedim’in veya diğer bir divan şairinin edasına büründü; sahnede artist nasıl başkasının kalıbına ve ruhuna bürünüyorsa o da divan şairlerinin edasını ve tahassüsünü alarak, hayata ve şahıslara onların gözüyle baktı.

Fazıl Ahmed’in Fecr-i Âtî mensubu olduğu devredeki manzumeleri Divançe-i Fazıl der Medh-i Efâzıl -Teşâur- ı Nef’îyâne- (1329/1913) adlı kitabındadır.

Mehmet Ali Tevfik edebî hayatının başlarında Fransız sembolisti Verlaine’den yaptığı manzum tercümelerle tanıdı. Bu tercümeler, dil zevki bakımından Edebiyat-ı Cedide ve Fecr-i Âtî estetiğine yakınlığını ortaya koyuyordu. Fakat Trablusgarp Savaşından itibaren, devrin sosyal şartlarının da sevkiyle toplumsal faydacı bir sanat anlayışını benimsedi. Ömer Seyfettin ve Ziya Gökalp’la tanıştıktan sonra Genç Kalemler kadrosuna katılarak, Trablusgarp Savaşı’nın
yansımalarını taşıyan İntikam Şiirleri’ni yazdı. Rumeli, Tanin
ve Fransızca Hilâl gazetelerinde sosyal konulara dair makaleleriyle de tanınan, son yıllarını diplomat olarak hizmetle geçiren Mehmet Ali Tevfik’in Turanlının Def­teri
(1914) adlı bir şiir, mensur şiir ve denemeler kitabı yayımlanmıştır.

Hamdullah Suphi Tanrıöver'in ilk şiirlerinde dış âleme
bakış tarzı topluluğun renk ve ışık duygusuyla aynıdır.

Hamdullah Suphi Tanrıöver, Ahmet Haşim kadar başarılı olamayacağı düşüncesiyle şiiri bırakmıştır.