Dar anlamda diplomasi, hükümetlerin “resmî temsilcileri olan diplomatlar vasıtasıyla yürütülen karşılıklı haberleşme ve görüşmeler sürecidir”.

Yeryü­ zündeki ilk kabilelerden itibaren insanlar, kendi aralarında vuku’ bulan çatış­malara son verebilmek; çeşitli sorunlarını çözebilmek amacıyla karşılıklı olarak “elçiler” diye adlandırıla bilecek özel yetkili şahıslar görevlendirmişlerdir. Seçilen bu elçiler,  kabilesinin bölge sınırları dışına, yani yurt dışına çıkmış; görevlendirildiği sorunu çözdükten sonra tekrar geri dönmüştür.

Geçici diplomaside taraf­lar arasındaki temas kısa “süreli” ve “geçici”; “tek yönlü” ve “dar” kapsamlıdır.

İnsanoğlunun yerleşik hayata geçmesinin, tarımla uğraşmaya başlamasının, devamın­da ilk yerleşim birimlerinin ortaya çıkmasının takriben MÖ. 10 000’de bu bölgede gerçekleşmesidir. Özellikle de Mezopotamya ve çev­resindeki ilk şehirlerin ve şehir devletlerinin MÖ. 4000’lerde kurulması ve deva­mında bunlar arasında başlayan münasebetler vesilesiyle işleyen “diplomatik bir bağın” veya “sistemin” var olduğu söylenebilir

“Kadeş Antlaşması”,

Açık ve Çok Yanlı Diplomasi’nin uygulanması, diplomatik dokunulmaz­lık hakkının tanınması ve bugünkü konsolosluk kurumunun ilk örnekleri olan “proksenos” ların ortaya çıkması Greklerde görülmektedir.

Roma çevresindeki devletleri kendisiyle eşit görmediği için diplomasiye ihtiyaç duyma­mıştır. Klasik algıya göre, diplomasi zayıf­ların işiydi. Roma İmparatorluğu, “Roma Barışı”nı askerî güçle zaten sağlamıştı ve kendisi tek mer­kezdi. Dolayısıyla çevreyi teşkil eden komşularına karşı diplomasiye hiç de ihtiya­cı yoktu. İhtiyacı olmadığı için de, diplomasi Greklerde olduğu gibi pek gelişme­miş ve kurumsallaşmamıştır.

Diplomatik görüşmeler neticesinde imzalanan antlaşmaların saklanması, protokol sorunlarının çözüme ulaştırılması ile savaşın ilan edilmesi ve barışın yapılması gibi belli işlerle uğraşmak için Roma’da ilk olarak kurulmuş bir kuruldu.

Doğu Roma İmparatorluğu’nun Roma İmparatorluğu kadar kudretli askerî güce sahip olmamasıydı. Doğu Roma, dış saldırılara açıktı ve bun­ lara baş edebilmesi için diplomasiye ihtiyacı vardı. Ayrıca, Doğu Roma İmparatorluğu’nun doğu ve güney sınırlarında güçlü devletlerin ve çok farklı ka­vimlerin bulunmasıydı.

Özellikle de doğudan ve güneyden gelen İslâm saldırılarına karşı Katolik Batı Avrupa’dan askerî yardım alabilmek için Hristiyanlığın savunucusu olarak kendisini göstermiş ve ihtiyaç duyduğunda bu özelliğini öne sürerek yardım taleplerinde bulunmuştur.

Doğu Roma İmparatorluğu’nun diplomaside her şeyi ve her yolu mubah görmesini; düşman devletler arasında rekabeti kışkırtmak, yabancılara rüşvet vermek, para dağıtmak, entrika planlamak, aldatmak ve yalan söylemek ve suikast yapmak gibi hukukî ve ahlakî olmayan metotların kullanılmasını ifade etmektedir.

“Kotow”, yabancı elçilerin Çin İmparatoru’nun huzuruna çıktıklarında giydikleri ve imparatorunun kendisine gelenleri aşağılaması anlamına gelen bir tür kıyafetti.

İran’ın, Avrupa ile Asya arasında bir köprü ve Anadolu’nun tabiî bir uzantısı olan  kavimler göçünün cereyan ettiği bir koridor olması nedeniyle, sürekli olarak mücadele alanı olmuştur. Ayrıca  İpek Yolu’nun en önemli nok­talarına da sahip olması aktif diplomasi için önemli bir neden teşkil etmiştir.

Bölgede kendisi için tehlikeli olmaya başlayan Avrupalı devlete karşı onun rakibiyle ittifak antlaşması yapmıştır. Avrupalı  dev­letlerle karşılıklı olarak daimi elçilikler açılmıştır. Osmanlı Devleti’yle de diplomatik ilişkileri geliştirmektir. 

Savaş ve barış diplomasisi yapmak, hanların tahta çıkışlarını bildirmek, karşı devletteki benzer hükümdar değişikliğini tebrik etmek ve ticaretten kaynaklanan bazı sorunları çözmek olarak tespit edilmiştir.

Göktürklerde (552-­744) ve Uygurlarda (742-­840) diplomatik temaslar, “bitikçi”, “ılımgacı” ve “tamgacı” diye adlandırılan görevliler tarafından yürütülürdü.

Medine Vesikası denen bu antlaşmayla, Medine ve çevresinde eskiden beri aralarında ça­tışma bulunan toplumlar barıştırılmış ve yeni bir toplumsal düzen inşa edilmiş­tir.Bu barışın kuralları Medine Vesikası ile garanti altına alınmıştır.

Hudeybiye Antlaşması,

Bunun dört nedeni vardı :Bu şehir devletlerinin birbirlerini takip etme ihtiyacı,varlıklarını devam ettirebilmek için aralarındaki savaş tehlikesini ortadan kaldırmak ve barışı devamlı kılabilmek için, zayıf devletlerin di­ğer devletler nezdinde sürekli temsilci bulundurması ihtiyacı,eskiden beri yapageldikleri aktif dış ticarettir. 

1. Büyükelçiler ve Legalar
2. Ortaelçiler
3. Mukimelçiler
4. Maslahatgüzârlar