Türkiye’de yetiştirilmekte olan en önemli nişasta bitkisi patatestir.

Patatesin dışındaki nişasta içeren bitkiler buğday, çeltik ve mısırdır.

Solanin: patatesin kabuğunda bulunan, onu acılaştıran zehirli madde,
alkaloid.

Patates kökeni Türkiye olmayan bitkilerden biridir. Yeni Dünya bitkisi olan Patates, Avrupa’ya ilk defa süs bitkisi olarak kökeni olan Güney Amerika’nın And Dağları’ndan gelmiştir.

Patatesin İspanya’dan İtalya ve Fransa’ya götürülmesi 18. yüzyıldan önce olmuştur.

Patates tarla ürünleri arasında ekim ve üretim bakımından mısır, buğday ve çeltikten sonra 4. Sırada gelen bir üründür.

Çin

Türkler patates yetiştirmeye 19. asrın sonlarında Erzurum yaylasında başlamışlardır.

Patateste üretim, tüketim, pazarlama, ticaret ve sanayi yönünden en fazla faaliyet gösteren illere patates üreticisi iller adı verilir. Nevşehir, Niğde, İzmir, Bolu ve Ordu illerinin, yıllık dikim alanları 9 bin ha’ın üzerindedir.

Pomfrit: yağda kızartılmış parmak patates.

Patateste az miktarda protein bulunmakla beraber proteinin değeri yüksektir. Ayrıca patateste bulunan vitaminler (C1 , B1 ,B2 , Niacin vb.) de önemlidir

Hollanda’da günlük C vitamini ihtiyacının büyük bir kısmının (% 80) patatesten karşılandığı belirtilmektedir.

Stolon: sap veya dal parçası, patateste göbek bağı

Apikal uç: gözlerin fazla olduğu, patatesin sürgün verdiği taraf.

Dormansi: herhangi bir tohumluk olacak vegetatif veya generatif materyalin dinlenme, uyku dönemi.

Merkezi tomurcuk: gözlerden ilk sürgün veren tomurcuk

Birinci su, çıkış ile yumru meydana gelmesi devresi arasında verilir. Bu
devredeki fazla su, yumru çürümelerine ve köklerin zayıf gelişmesine neden olacağından, dikkatli olmak gerekir.

İkinci su, yumru meydana gelme devresinde verilir. Bu devre patatesin
suya en fazla ihtiyacı olduğu devredir. Uyuz hastalığı kontrolü bakımından
önemlidir.

Üçüncü su, yumruların şişme devresinde verilir. Bu dönemde suya ihtiyaç
çok fazladır.

Dördüncü su, gerektiğinde üçüncü sulamadan 10-15 gün sonra veya tahmini hasat gününden 10 gün kadar önce yapılmalıdır.

1. Hastalık ve zararlılara dayanıklı çeşit ıslah etmek ve hastalıksız tohumluk kullanmak, en önemli tedbirdir. Pratikte hiç bir zaman ilâçlı mücadele ile hastalıklı tohumluktan sağlam bitki elde edilemez.

2. Tohumlukları iyi muhafaza etmelidir. Kötü muhafaza şartlarında sağlam yumrulara hastalıklı yumrulardan kolayca bakteriyel ve mantari hastalıklar bulaşabilir.

3. Bitkiye iyi gelişme şartları hazırlanmalıdır. Gelişme şartları iyi olduğu takdirde bitkilerin hastalıklara yakalanma ihtimali azalır.

4. Yabancı otlarla mücadele,

5. Ekim nöbeti uygulamak; bilhassa iklimi müsait olan yerlerde toprakta yumrular yeniden gelişir ve bir çok hastalık ve zararlılara konukçuluk yaparlar.

6. Özellikle virüs hastalıkları temas yoluyla kolayca bulaştıklarından lüzumundan fazla bakım işleri yapmamak,

7. Bitki artıklarını toplayıp yakmak,

8. Hastalanan bitkileri söküp atmak, gelişmenin ilk devrelerinde buna daha
fazla dikkat etmek,

9. Ön çimlendirme yapmak ve mümkün olduğu kadar erken dikim yapmaktır

Bakteriostatik: Bakterilerin gelişemediği ortam

Glomerul: poligerm pancarlarda tohum topağı