Kindi’nin Felsefe alanındaki kitapları: 1. Kitâb fi’l-felsefeti’l-ûlâ: Felsefe alanında yazdığı en hacimli eserdir. Dört bölümlük kitabın elimizde sadece birinci bölümü bulunmaktadır. Kitabın günümüzde Arapça olarak tenkitli neşri yapılmıştır. İngilizce’ye tercümesi de yapılan kitabın Türkçe’ye tercümesini Prof. Dr. Mahmut Kaya “İlk Felsefe Üzerine” ismi altında yaparak, Kindî’nin diğer bazı eserlerinin tercümesiyle birlikte “Felsefi Risaleler” içinde yayınlanmıştır. 2. Risale fî hudûdi’l-eşyâ ve rusûmihâ: Felsefi bazı terimlerin açıklamasını içeren bu risaleyi, Mahmut Kaya türkçe’ye “Tarifler Üzerine” başlğı altında tercüme etmiştir. 3. Akıl Üzerine: Hacmi itibariyle küçük,İslâm filozofları ve Latin skolastikleri üzerindeki etkisi bakımından önemli  olan bu risâleyi Kindî, bir öğrencisinin eski Yunan filozoflarının akıl hakkında ne düşündükleri yönündeki sorusuna cevap olarak kaleme almıştır. O, bu konuda Aristo ile hocası Eflâtun’un görüşlerine dayanacağını söylüyorsa da akılla ilgili olarak Eflâtun’da ayrıntılı bir bilgi bulunmadığının farkında olacak ki: “Zaten bu konuda Eflâtun’un görüşünün özü, talebesi Aristoteles’in görüşüdür” (s. 149) diyerek bu kavramın yorumunda Aristo’yu esas alacağını ima etmektedir.

“Makale fi’r-red ale’n-nasâra” Kindi’nin Hristiyanlıktaki teslis akidesini eleştiren bir risalesidir.

Kindi’ye göre matematik; aritmetik, geometri, astronomi ve müzik olmak üzere dört disiplini içerir. Kindî,  matematik bilimleri bilmeyen kimsenin ömür boyu felsefe okursa da bir şey anlayamayacağını, sadece yazılanları tekrarlamış olacağını düşünüyor.

Metafiziğin en çok ele aldığı konulardan olan Varlık problemi Kindiyi de çok meşgul etmiştir. Bir İslâm filozofu olarak Kindî, metafiziğin en temel problemlerinden biri olan Allah-âlem ilişkisinin yorumunda Aristocu doktrinden tamamen ayrılarak, bu meseleyi İslâm ilkeleri doğrultusunda temellendirmeye çalışmıştır. O, kendi döneminde, âlemin ezelî olduğunu savunan materyalistlere (dehrîler) karşı, onun, Allah’ın hür ve mutlak iradesinin bir sonucu olarak yoktan (‘an leys) yaratıldığını, birçok eserinde matematik ve mantıksal delillerle ispatlamaya çalışmıştır.

Felsefe bilginin elde edilme süreçleri ve akıl denilen mekanizmanın nasıl işlediği konusunu ilgisinin merkezine yerleştirmiştir. Meşşai okulun İslâm Dünyasındaki kurucusu kabul edilen Kindi de bilgi teorisinin klasik konuları olan bilginin kaynağı, bilginin değeri gibi meselelerle uğraşmış, duyu algıları, akıl, sezgi ve vahiy gibi meseleleri bilgi teorisi ile ilişkisi bağlamında ele almaya çalışmıştır.

Kindi, bilginin kaynaklarını dört başlıkta ele alır: Duyu algılar, akıl, sezgi ve vahiy.

Kindi kendisinden önce de yoğun tartışma konusu yapılan soyutlama işlevi ve tam bağımsız bilginin ortaya çıkışı ilgili tartışmalara aklı dörde ayırarak çözüm getirmeye çalışmıştır: Sürekli fiil halindeki akıl, güç halindeki akıl, fiil alanına çıkan müstefâd akıl ve beyânî veya zâhir akıl.

İslâm düşünce tarihinde nefsin mâhiyet ve işlevlerini, arınmasının yol ve yöntemlerini, ölümden sonraki durumunu felsefî açıdan irdeleyip temellendiren ilk filozof Kindî’dir. Onun bu konuda yazdığı beş eserden üçü bugün elimizdedir. Bunlar; Nefis Üzerine, Nefis Üzerine Kısa Birkaç Söz ile Uyku ve Rüyanın Mâhiyeti Üzerine adlı eserlerdir. Kindi kendisinden önce gelen filozofların nefsle ilgili çeşitli tanımlarını inceledikten sonra kendisi bir tanım geliştirmiştir. Buna göre nefis madde gibi eni, boyu ve derinliği olan bir şey değlidir; o basit, şerefli, değeri büyük ve yetkindir. Güneş ışınlarının güneşten geldiği gibi onun cevheri de yüce Yaratan’dan gelmektedir. Kindî’ye göre nefis, bedenden önce vardır; bedenden sonra da varlığını sürdürecektir. Bu anlayışıyla Kindî hem dinî telakkîyi hem de Eflâtun’un görüşlerini paylaşırken, öte yandan nefsin bedenle birlikte ortaya çıktığını söyleyen Aristo ile Fârâbî ve İbn Sînâ gibi meşşâîlerden de ayrılmış olmaktadır.

Fârâbî’nin Mısır, Suriye, Irak ve Harran bölgesi gibi antik bilim ve düşüncenin bütün merkezlerine gidip eğitim almış olması, onun felsefesinde yansımasını gösterir. Fârâbî geçmiş kültürlerin hem rasyonel hem de mistik unsurlarını dikkate alarak kendine has bir felsefe sistemi geliştirmeye çalışmış ve bunda da başarılı olmuştur. Gerçekleştirmeye çalıştığı felsefi sistem o kadar başarılı bir model oluşturmuştur ki, kendisine antik felsefenin en büyük otoritesi kabul edilip “birinci muallim” adıyla anılan Aristoteles’e ilaveten “ikinci muallim” lakabı verilmiştir.

Fârâbî’nin eserleri üç kabaca üç başlık altında toplanabilir: 1. Popüler nitelikli olanlar; 2. Bilimsel incelemelerden elde edilen sonuçların derlemelerinden oluşanlar; 3. Sistematik çalışmalar.

Fârâbî Aristo ve Kindî’den daha kapsamlı bir tasnif yapmış, İhsâu’l-ulum isimli eserinde her bir ilimin teorik ve pratik açıdan değerini belirterek eğitim ve öğretimdeki önemine işaret etmiştir. Fârâbî ilimleri beş ana başlık altında sınıflandırır: 1. Dil: Sarf, nahiv, 2. Mantık: Organondaki sekiz kitap. 3. Matematik: Aritmetik, geometri, optik, astronomi, müzik, mekanik. 4. Fizik ve Metafizik: Fizikten maksat Aristo’nun tabiat ilimleri alanındaki sekiz kitaptır. 5. Medeni İlimler: Ahlak, siyaset, fıkıh, kelam.

Fârâbî fazileti dört kategoriye ayırır:

1. Nazari faziletler: bütün teorik ilim dalları ve en yüce varlık olan Allah’la ilgili bilgi.
2. Fikrî faziletler: düşünme gücünün fert ve millet için en yararlı olanı araştırma çabasıdır. Bu faziletin ahlakçılarla, kanun koyucularda bulunması gerekir.
3. Ahlaki faziletler: İnsanın iradeli davranışlarında her türlü aşırılıktan uzak olarak iyiyi, doğruyu ve güzeli amaç edinmesidir.
4. Ameli faziletler: insanın çeşitli sanat ve mesleklere karşı eğilimlerini geliştirerek o alanda iyi yetişmesi anlamına gelir.

Fârâbî, el-Medinetü’l-fazıla (Erdemli Devlet) isimli meşhur eserinde ve diğer bazı eserlerinde öncelikle devletin menşei meselesi üzerinde durmuş ve devlet yapısı fikrinin insan topluluklarında nasıl oluştuğu meselesinde kafa yormuştur. Bu bağlamda dört anlayışı öne çıkarır:

1. Ontolojik teori: Varlık planındaki düzen, insan toplulukların böyle bir planlı yapı kurmaya şevketmiş olabilir.
2. Biyo-organik teori: İnsan kendi vücudundaki organların koordineli çalıştığın tespit ettiğinde, bu düzeni toplum yapısında da gerçekleştirmeyi istemiş olabilir.
3. Fıtrat Teorisi: Doğuştan topluluk olarak yaşamaya göre yaratılmış olan insan, ihtiyaçlarını karşılamak için dayanışmayı sağlayacak bir örgütlenme ihtiyacı duymuş olabilir.
4. Adalet Teorisi: insan, kendi mutluluğunu ona temin edecek adalet ortamını sağlayabilmek için, adaleti gerçekleştirecek bir yapıya ihtiyaç duymuş olabilir.

Fârâbî’nin nübüvvetle ilgili bu orijinal tezi kendisinden sonraki İbn Sînâ, İbn Rüşd, İbn Meymun, Albertus Magnus ve Spinoza gibi düşünürleri de etkilemiştir.

Asıl adı Hüseyin olan İbn Sînâ, Ebû Ali künyesiyle anıldığı gibi, tıp ve felsefe alanında en büyük otorite demek olan “eş-Şeyhü’r-Reîs” ünvanlıyla tanınmakta, Batı’da ise “Avicenna” olarak bilinmektedir.

eş-Şifâ. Felsefeye dair en önemli eseridir. Ansiklopedik bir tarzda yazılmış olup mantık, tabîiyyât, riyâziyyât ve ilâhiyyât bölümlerinden meydana gelmektedir. İlk defa İbrahim Medkûr başkanlığındaki bir heyet tarafından yirmi iki cilt halinde yayımlanmış, ardından bu neşir on cilt olarak yeniden gerçekleştirilmiştir.

İbn Sina’nın bir tıp şaheseri olarak bilinen el-Kânûn ü't-tıb adlı eseri, ölümünden yüzyıl sonra İspanya'da Latince'ye tercüme edilip XIII. yüzyıldan itibaren Avrupa üniversiteleri tıp fakültelerinde ders kitabı olarak okutulmuştur. XVII. yüzyılda Vallodolid Üniversitesi'nde bir İbn Sînâ (Avicenna) kürsüsünün ihdas edilmesi bunu göstermektedir. Ayrıca el-Kânûn fi’tıbb'ın Latince bir neşrinde (Pavia 1510) yer alan kapak resmi, onun tıp ilmindeki otoritesinin nasıl değerlendirildiğinin bir göstergesidir; zira resim İbn Sînâ'yı ortada bir tahtta, Hipokrat ve Galen'i de onun iki yanında otururken tasvir etmektedir. İslâm dünyasında kendisinden sonra gelen İbnü'n-Nefîs ve Hacı Paşa gibi Müslüman tabipler hakkında "devrin İbn Sinâ’sı" tabirinin kullanılmış olması, bu otoritenin İslâm dünyasında da devam ettiğini göstermektedir.

Filozoflarımızdan Kindî İslâm düşüncesi içinde felsefe geleneğinin başlatıcısı olması nedeniyle Arapçada bir felsefe dili oluşturmak, kelam metodolojisinde felsefi yönteme geçmek için gerekli olan bilim ve düşünce altyapısını oluşturmaya gayret ederken, Fârâbî felsefi bilimlerin İslâm kültüründe kökleşmesini sağlamış, Aristo mantığı ve bilim anlayışını, din-felsefe uzlaştırması, Tanrı-Evren ilişkisi gibi konuları izah etmek için kullanma konusunda yoğunlaşmıştır. İbn Sînâ ise bütün bu çabaların zirvesini sembolize eder. O da Fârâbî geleneğini takip etmekle birlikte, hem eser sayısı, hem kullandığı dil ve üslup hem de ele aldığı konuların çeşitliliği açısından önceki iki düşünürü de çok aşmıştır. Felsefeye ilaveten İbn Sînâ’ın Tıp alanında İslâm dünyası ve batıdaki etkisi de çok büyük uzun süreli olmuştur. Ahlak ve Siyaset düşüncesi alanlarında da özellikle Farabi ve İbn Sina Aristo-Eflatun geleneğini İslâm ahlak ve siyaset anlayışı ile uzlaştırma çabası içinde olmuşlardır.

Kindî, Fârâbî ve İbn Sînâ’nın geliştirdikleri bilim tasnifleri, mantık konusundaki çalışmaları, nefs ile ilgili yorumları ve nefsin varlığına dair geliştirdikleri deliller, yaptıkları akıl tasnifleri ve Fârâbî ve İbn Sînâ’nın varlığın Tanrıdan çıkışını izah eden sudur teorileri ve kozmolojik teorileri yoluyla hem İslâm düşüncesini hem de ortaçağ batı ve Yahudi düşüncesini etkilemişler, Maymonides, Büyük Albert gibi birçok düşünüre etki etmişlerdir.

Doğu İslam filozofları, bilimleri İslâm kültürü ile evrensel düşünceyi uzlaştıracak şekilde yeniden yorumlamışlardır. Ayrıca Tanrı ve Evren hakkında doğru bilgiye ulaşmada insan aklı ile dini vahyin aynı sonuca ulaştığını ama farklı metotlar kullanıldığı görülmektedir. Her bir filozofun farklılıkları ile birlikte İslâm vahyinin rasyonel açıdan temellendirmesi için ortaya koyduğu, sudûr teorisi, semavi akıllar teorisi gibi teorileri söz konusudur.