Demokratik siyasal rejimlerin hüküm sürdüğü ülkelerde meslek kuruluşları, sivil toplum örgütleri, üniversiteler, sosyal örgütlenmeler ve sendikalar sosyal politikaların oluşturulma aşamasında önemli rol oynayan kurumlardır. Fakat sosyal politikaların uygulayıcısı ve denetleyicisi devlettir.

Kişilerin yaşamlarını sürdürebilmeleri ya da asgari bir yaşam standardında yaşayabilmeleri için ihtiyaç duydukları temel gereksinimlerini karşılayacak gelire sahip olmamalarına gelir yoksulluğu adı verilir.

Temel Uluslarararası Çalışma Örgütü Sözleşmeleri şunlardır;

Esas ücret olarak ta bilinen ücret türü ücret haddidir.

138 Sayılı Asgari Yaş Sözleşmesi 1973 yılında kabul edilmişitir. Sözleşme, 1995 yılında yapılan Çalışma Konferansı’ndan sonra temel insan haklarını ilgilendiren sözleşmelerin arasına alınmıştır. İşe kabulde asgari yaşın zorunlu temel eğitimin tamamlandığı yaştan daha düşük olamayacağını öngörerek çocuk işçiliğinin ortadan kaldırılmasını amaçlamaktadır. Doğru cevap A'dır.

Özellikle Marksist anlayışın güç kazanması ile birlikte, sosyal politika tedbirleri ve araçları konusunda, batılı ülkeler ile karşıtları arasında önemli ayrışmalar yaşanmıştır. Ancak, bu ayrışmalar da sosyal politika anlayışına zenginlik katmıştır.

Sorunun doğru yanıtı B şıkkıdır. Ücret; “işletmelerin kâr ve zararına bağlı olmayan, veren tarafından emek sahibine üretilen malın satışı beklenmeden ödenen, miktarı önceden belirlenmiş gelir” olarak tanımlanmaktadır

Evrensellik ve sosyal hakların metalaştırılmadığı rejim sosyal demokrat refah rejimidir.  

Devlet, toplumdaki adaletsizlikleri ve eşitsizlikleri çözebilmek için kamu gücünü kullanmaktadır. Bu anlayışın özelliği yurttaşlık temelinde herkesin korunması (evrensellik) anlayışıdır. Buradaki yurttaşlık, bireyin devletle olan ilişkilerinde haklarını, ödevlerini ve bağlılığını ifade etmektedir. Dolayısı ile doğru cevap A seçeneğidir.

Binyıl Kalkınma Hedefleri 2015 Raporu’na bakılarak, gelinen süreçte hangi alanlarda ilerlemenin daha hızlı olduğuna ve hangi alanlarda yavaş kalındığına ilişkin bazı tespitlerde bulunulabilir. Buna göre, aşırı yoksulluk son yirmi yılda önemli ölçüde gerilemiş, ancak, tamamen ortadan kaldırılamamıştır. Küresel düzeyde, günde 1,25 $’ın altında yaşamını sürdüren insanların sayısı 1990 yılından bu yana yarıdan daha fazla azalmıştır. Söz konusu rakam 1990 yılında 1,9 milyar iken, 2015 yılında 836 milyona gerilemiştir.

Metalaştırmama sosyal demokratik refah ilesinin bir gereğidir, yoksullukla mücadele politikaları arasında sayılmaz.

Sir William Beveridge’in 1942 yılında bir İngiliz Sosyal Güvenlik Sistemi kurulması hakkında hazırladığı rapor, II. Dünya Savaşı sonrasında tüm ülkelerdeki sosyal reformların da esin kaynağı olmuştur. Bu rapor modern refah devleti kuruluşunun temel ilkelerinin ilk defa dile getirilmesi bakımından büyük önem taşımaktadır. Beveridge’nin sosyal güvenlik rejimi; nüfusun tamamını kapsayan, tek primle sosyal risklerin ulusal telafisini öngören, tek ödenekli, merkezi bir sistemdir. Beveridge, raporunda üç amaçlı bir sosyal devlet politikası önermiştir. Bunlar aile ödenekleri ile ailelere yardım, ulusal sağlık merkezi kurularak kamu sağlığının iyileştirilmesi ve istihdamın düzenlenmesidir.

Mevcut çalışma koşulları ve cari ücret düzeyinde çalışmak isteyen herkesin iş bulduğu istihdam düzeyi dar anlamda istihdamdır.

1970’lerden itibaren eski büyüme rakamlarını yakalayamayan refah devletleri küreselleşme adı altında kapitalist üretim biçimini yeniden yapılandırmışlardır. Doğru cevap B seçeneğidir.

Günümüzün sosyal politikalarının ilgilendiği konular arasında işsizlik, çalışma koşullarının iyileştirilmesi, düzgün iş, yoksulluk, işsizlik, yoksunluk, göç, sosyal dışlanma, gelir dağılımındaki adaletsizlikler, konut sorunu, çevre sorunları, ayrımcılık, çocuklar ve yaşlıların bakımı, kadınlara karşı her türlü ayrımcılığın her türünün önlenmesi, çok uluslu şirketler, ırkçılık ve tüm bu riskleri önleyecek sistemin kurulmasıdır.

Temelde sosyal politikaya karşı olan liberal düşünce kendi içinde bir evrime yönelmiştir. Bu gelişmeler neticesinde devlet, ücret gelirini; eşit değerde işe eşit ücret ödenmesi, cinsiyet ayrımcılığının yasaklanması, ücretin reel değerinin korunması, asgari düzeyinin belirlenmesi, ücretin ödenme biçimi ve yerinin belirlenmesi, ücretin belgelendirilmesi, ücretin güvencesi ve ücretin öncelikli alacak olması gibi alanlarda koruma altına almaya başlamıştır.

Miktar esasına dayalı ücret sistemleri, akord (parça başına) ve götürü ücret sistemleri olarak iki başlıkta incelenmektedir. Akort ücretin uygulamada en çok görüleni, Alman öğretisinde parça akordu ve bizde parça başına ücret denilen şeklidir. Bu sistemde işçinin ücreti üretime göre artar; üretimin düştüğü ölçüde de düşer. Ürettiği her bir parça için ücret alması işçiyi daha hızlı çalışmaya teşvik etmektedir.
Dolayısıyla Marksist iktisatçılar başta olmak üzere akademik dünyada en fazla eleştirilen ücret sistemi bu sistemdir. Onlara göre parça başına ücret sistemi işçiyi zorlayan ve çabuk yıpratan bir ücret sistemidir. Bu ücret sistemi sadece çalışan değil işveren için de sorunlarla doludur. Daha çok kazanmak isteyen çalışan bu duygu ile ham madde ve malzemeyi israf edebilir, kalite kaybına yol açabilir ve maliyet artışlarına neden olabilir.

Sen Endeksi, Kafa Sayısı Oranı, Gelir Açığı Oranı ve yoksullar arasındaki gelir dağılımını gösteren gini katsayısı olmak üzere üç parametreye dayanmaktadır.

Çalışma hakkı çerçevesinde düzenlenen sosyal politika tedbirleri şu şekilde sıralanabilir:
• Yeterli istihdam imkânlarının yaratılması
• Yaşam boyu öğrenme perspektifi içinde mesleki eğitim yoluyla insangücü kaynağının niteliklerinin geliştirilmesi
• İş arayanlar ile işgücü arayanların buluşturulması
• Çalışma hayatında iş güvencesi ve koruyucu standartların sağlanması
• Çalışma hayatında belirli bir gelir güvencesinin sağlanması
• İş sağlığı ve güvenliği koşullarının iyileştirilmesi
• Ücretlilere örgütlenme hakkının kazandırılması
• Aktif ve pasif istihdam politikaları aracılığıyla işsizlik karşısında koruma
• Sosyal güvenlik sistemi ile işgücünün sosyal risklere karşı korunması.

Dünya işgücü piyasalarında ortaya çıkan gelişmelerin ve eğilimlerin yorumlandığı Küresel İstihdam Eğilimleri ve Sosyal Görünüm 2015 Raporu'nu Uluslararası Çalışma Örgütü yazmıştır.