Kaynaklardan öğrendiğimize göre Peygamberimizin Kur’ân’a yönelik tefsîri, onun bir kısmını içermektedir tezini ortaya atan ilk İslâm bilgini, D seçeneğinde adı geçen Gazâli’dir. Burada karıştırılmaması gereken bir diğer isim A seçeneğinde adı verilen Süyûtî’dir. Süyûtî, Gazâli’den sonra bu görüşü savunan kişidir. 

Müfessir kelimesi (فسر) sülâsi/üçlü kök fiilinden (تفعيل) vezninde türetilmiş ism-i fâil, yani edilgen ortaçtır. Tefsîr eden, açıklayan anlamını ifade etmektedir. İslâmî ilimlerin önemli bir branşı olan tefsîre özgü bir kavramdır. Buna göre “müfessir, Kur’ân’ı başından sonuna kadar âyet âyet ele alıp belli bir yöntemle açıklamaya çalışan kişi” demektir. 

Mübhem kavramı, insan, melek ve cin gibi varlıkların veya bir topluluk ya
da kabilenin veyahut bir kelime ve nitelemenin Kur’ân’da açık değil de ism-i
işâretler, ism-i mevsuller, zamirler, cins isimleri, belirsiz zaman zarfları ve belirsiz mekân isimleriyle zikredilmesi anlamına gelmektedir.  "Namazlara (özellikle) orta namaza devam edin” (Bakara (2), 238) âyetindeki orta namazdan maksadın ne oldu-
ğu açık değildir. Yani cins bir isim olan “namaz” ve onu tavsif eden “vustâ” lafzından dolayı âyette anlam yönüyle bir mübhemiyet vardır. İşte burada Resûlullah’ın:
“Orta namaz ikindi namazıdır” sözü, bu müphemiyeti ortadan kaldırıp âyeti anlaşılır hale getirmektedir.

Tefsirin konusu ‘Kur’an’dır’.

Süyuti bir müfessirin kriterleri arasında Kimya yer almaz.

Ebu’l-Fidâ İsmâîl İbn Kesîr tarafından yazılan Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm bir rivayet tefsiridir. A, C, D ve E seçeneklerinde yer alan tefsirler dirayet tefsiri türündendir. İDoğru cevap B'dir.

Kök itibariyle, dört harfli (rubâî) terceme (ترجم) veya üç harfli (sülâsî) receme
(رجم) fiilinden türediği öne sürülen tercüme kelimesi sözlükte, “bir kelâmı bir
dilden başka bir dile çevirmek, bir sözü diğer bir dilde tefsîr ve beyân etmek, bir lafzı kendisinin yerini tutacak başka bir lafızla değiştirmek” gibi manalara gelmektedir.

Tercüman, bir sözü şifâhen bir dilden başka bir dile çevirene denir. Mütercim,
herhangi bir dilde kaleme alınan bir metni yine yazılı olarak başka bir dile aktaran kimse demektir.

İslâmî ilimler, Müslümanların Kur’ân’I anlamak üzere geliştirmiş oldukları dînî ilimlerdir. Bunlar tefsîr, hadis, fıkıh, kelâm, siyer, tarih ve ahlâk ilminden ibarettir. Bütün bu ilimlerin kaynağı da Kur’ân’dır. Müslümanların bu ilimleri ortaya çıkarma ve geliştirmedeki en temel amaçları, Kur’ân’ın doğru anlamına ulaşmaktır. Tabii ki bu bağlamda en önemli görev, A seçeneğinde adı geçen tefsîr ilminindir. 

’Vahy’’ kelimesinin anlamları; Gizli ve süratli bir şekilde bildirmek,Telkîn etmek,Yazı yazmak , Fısıldamak’tır. ‘’Vahy’’ kelimesinin anlamlarından biri ‘’Açıkça Bildirmek’’ değildir. 

Tefsîrin kendileri için temin etmiş olduğu malzemenin yorumlanması ve Kur’ân öğretisinin değişik zamanlara taşınması hususunda çok önemli bir görev üstlenmişler; bunun sonucunda da, tefsîrin dilsel ve tarihsel incelemesinden çıkardığı sonuçları ele alıp yorumladıktan sonra, bunları Müslümanların önüne hüküm olarak koymuşlardır. Çünkü kelâm, Müslüman toplum için inanç yönüyle bir çerçeve çizmekte; Allah, ahlâk, siyaset vb. alanlarda hükümler üretmektedir. Fıkıh da kitap, sünnet ve icmâ gibi kaynaklardan kıyas yoluyla elde ettiği neticeleri Müslümanların, hayatlarında izleyecekleri amelî hükümler şeklinde belirlemektedir.

Resmü’l-Mushaf’ı, “Kur’ân’ın kelimelerinin ve harflerinin yazılışında Osman b. Affân’ın tasvip ve tercih ettiği imlâ şekil ve tarzı” diye tanımlamak mümkündür. Buna Resm-i Osmânî de denmektedir.

Kur’ân-ı Kerîm’de bilimsel hakikatler içeren kevnî (kozmolojik) âyetler bulunmaktadır. Sözgelimi Kur’ân’da yer verilen göklerin ve yerin yaratılışı (Enbiyâ (21), 30), kâinâtın genişlemesi (Zâriyât (51), 47), yer çekimi (R’ad (13), 2; Lokman (31), 10), dünyanın yuvarlaklığı (Nâziât (79), 30) ve deniz sularının birbirine karışmaması (Furkân (25), 53); Rahmân (55), 19-20) gibi hususlarve ilgili sureler bunlardan bazılarıdır. İsra Suresi bu içerikte bilgiler içeren surelerden değildir. 

Cihâda izin veren ve cihad hükümlerini beyan eden sûreler Medenî sûrelerin özelliklerinden birisidir. 

Kur’ân-ı Kerîm’de ayrıca bilimsel hakikatler içeren kevnî (kozmolojik) âyetler bulunmaktadır. E seçeneğinde de belirtilen göklerin ve yerin yaratılışı (Enbiyâ (21), 30), Kur’ân’da yer verilen bilgilerden biridir. Diğer seçeneklerde sunulan bilgileri gerekli olmadığı için ne Kur’ân ne de Hz. Peygamber vermişti. 

Kur’an’ı Kerimin bildirdiği gaybi kelimelerden biri ‘’Emir’’ değildir. 

Sözlük anlamı itibariyle keşfetmek, ortaya çıkarmak, üzerindeki örtüyü açmak, beyan etmek, açıklamak, anlaşılır hale getirmek gibi manalara gelen kelime Tefsir’dir.

 “Peygamber’in mescidinin girişine oturun, biri size Allah’ın kitabından bir âyeti iki şâhitle birlikte getirdiği zaman onu kaydedin” talimatı ile Kur’ân’ın ilk defa toplanmasını başlatan kişi Hz. Ebû Bekir’dir.

Vahiy esnasında Hz. Peygamber’de şu haller meydana gelmiştir: 1. Resûlullah’ın, en soğuk günlerde bile alnının terlemesi. 2. Resûlullah’ın üzerine büyük bir ağırlığın çökmesi. 3. Resûlullah’ın yanında bazen horultuya, bazen de arı uğultusuna benzer bir ses işitilmesi. 4. Resûlullah’ın sırt üstü yatarak üzerinin örtülmesi ve yüzünün kızarması. 5. Bunlardan başka vahiy inerken Resulullah’ın uykusu gelir, vücudu kaskatı kesilir ve ağırlaşır, üzerine sekînet iner, gözlerini belli bir noktaya dikerdi. 

Rivâyet tefsîrinin zaaf noktaları, eleştiriye açık yönleri ortaya çıkmaktadır. Bu hususları maddeler halinde toplamak mümkündür: a) Tefsîrde uydurma haberlerin çok olması b) İsnatların hazfedilerek sadece metinlerin yer alması c) İsrailiyata dair haberlerin tefsîre karışması (Yahudi ve Hıristiyan kültürlerine ait bilgilerin geçmesi) d) Sahih olanla uydurma olanın ayırt edilemeyecek olmasıdır.