Kadınların işgücüne katılmasını engelleyen en önemli unsurlardan biri toplumsal cinsiyete dayalı işbölümüdür. Cinsiyetçi işbölümü kapsamında kadınların temel rolleri ev işlerinden ve aile üyelerinin bakımında sorumlu “ideal ev kadınlı”, “iyi bir eş” ve “iyi bir anne” olarak tanımlanmaktadır.Küresel ölçekte cinsiyete dayalı ücret farklılıkları yani kadınların erkeklere göre daha az kazanması devam etmektedir.
 Feminist kuramcılara göre ise, kadınları ev içine hapseden toplumdaki cinsiyetçi ideoloji, kültür ve cinsiyetçi toplumsal değerler, kadınların daha iyi eğitim almalarını engellemektedir. Ayrıca eğitimli kadınlar da ücret farkı ayrımcılığına maruz kalmaktadır. Sonuç olarak, hem sermaye hem de ataerkillik kadınların emeklerini değersizleştirmekte ve kadının düşük ücretinden faydalanmaktadır.

Sendikalaşmada artış değil aksine dğşğk sendikalaşma vardır.

Uluslararası Çalışma Örgütü’nün (2018) üc­retli çalışan dünya nüfusunun yüzde 80’ini kapsa­yan ve 70 ülkeyi içine alan araştırma sonuçlarına göre, küresel düzeyde cinsiyete dayalı ücret eşit­sizliği yüzde 18,8’dir. Araştırmada kadın ve erkek­lerin eğitim durumu, yaşı, çalışma saatleri (tam zamanlı-kısmi), kamu ve özelde çalışma durum­ları gibi faktörler dikkate alınmıştır. Cinsiyete da­yalı gelir eşitsizliği Belçika’da yüzde 2,7; Norveç’te yüzde 11,7; Fransa’da yüzde 13,3; İngiltere’de yüz­de 16,6 ve Türkiye’de ise yüzde 12 seviyesindedir.

Toplumsal yeniden üretimin koşulları ciddi düzeyde krize girmiştir. Bireylerin/hanelerin fiziksel, toplumsal, kültürel ihtiyaçlarının (toplumsal yeniden üretimlerinin sağlanması) karşılanmasında devletin harcamaları sınırlaması, piyasanın içine düştüğü kriz, erkeğin işsizliği, reel ücretinin düşmesinden en çok etkilenen kadınlar ve çocuklar olmuştur. Bu süreçten en çok etkilenen kadın emeği toplumsal yeniden üretim sürecinin (hane bireylerinin fiziksel-toplumsal-kültürel ihtiyaçlarını vb) aktif öznesi haline gelmiştir. Bu anlamda kadınlar küresel kapitalist koşulların yarattığı yoksulluk koşullarında, yani toplumsal yeniden üretimin krizinde; karşılığı ödenmeyen ev-içi emeklerini hane içinde yoğun bir şekilde kullanmışlardır. Kadınlar bir yandan ev işlerini yerine getirmiş, diğer yandan sınırlı kaynakların tüketilebilir hâle getirilmesi, çocuk, hasta yaşlı bakımı, ev eksenli gelir getiren işlerde yoğun emek harcamışlardır.

Kapitalist üretim sürecinin ayakta kalması üretimin çoğalarak artmasına, üretimin artması da
emek ile sermaye arasındaki ilişkinin sürekli bir şekilde yeniden üretilmesine dayanır ki Marx bunu yeniden üretim olarak ifade eder.

A

Romalı tarihçi Tacitus (MS 56-120) da “kadınların doğal olmayan güç aşkı, Roma İmparatorluğu’nun bozulmasına yol açmıştır. İktidarda kadınların bulunması hem doğal hukuka, hem de Tanrı’nın dinine aykırıdır” derken, bu görüşlerle bezeli eserleriyle kadınlara ilişkin gerçeklik algısının oluşumuna doğrudan katkıda bulunanlardan biridir. Tacitus’a göre kadınlar iktidara susayanlardır ve devletin bozulması da kadınlar yüzündendir.

1970’lerin sonunda itibaren Jennings (1975) ve Gerber (1980) gibi tarihçilerin oryantalist ön kabulleri sorgulayan çalışmaları sayesinde mahkeme kayıtları üzerinden kadınların hukuku kullanma yolunu bildikleri ortaya konulmuştur. Osmanlı kadınlarının tarihine bakan çalışmalarla, 1980’ler ve 1990’larda imparatorluk kadınlarına, bölgesel, etnik ve sınıfsal farklılıkları içinden bakılmıştır. Peirce (2002), Zilfi (2000), Demirci (2015), Tuğ (2016), Aykut (2014) gibi araştırmacıların harem, köle kadınlar, fahişeler, yoksul kadınlar üzerine yaptıkları çalışmalar, toplumsal cinsiyet ile cinsellik, üreme, ahlak politikaları ve iktidar ilişkisini kuran eserlerdir. Bunları takiben yapılan yeni çalışmalarla, kadınlar toplumsal geriliğin kurbanları, modernliğin timsalleri veya kültürel safiyetin seçkin taşıyıcıları olmaktan öteye taşınmış, kadın öznelliği kurma biçimleri ortaya çıkarılmıştır. Doğru cevap D'dir.

A

Bu dönemde uygulanan baskıcı politikalarla ülke çapında belli ölçüde bir depitizasyon süreci yaşansa da gerek anti-demokratik uygulamaların yarattığı hoşnutsuzluk gerekse uygulanan liberal ekonomik politikalardaki tıkanma gibi faktörlerin etkisiyle, 1980’li yılların ikinci yarısında toplumun belirli kesimlerinde demokrasi ve özgürlük taleplerinin yükselmeye başladığı görülmektedir. Bu süreçte, Batı’da 1970’li yıllarda etkisini gösteren ve sadece kamusal alanda değil, özel alandaki kadın-erkek ilişkilerini de sorgulayan ikinci dalga feminizmden etkilenen eğitimli, meslek sahibi, kentli kadınlar tarafından başlatılan feminist kadın hareketi, Türkiye’de 1980 Darbesi’ne karşı oluşan demokratik muhalefetin ilk hareketi olarak (Tekeli, 1993, s.33; Çakır, 1996b, s.752) Türkiye’nin toplumsal hareketler tarihinde yerini almıştır.Doğru cevap B'dir.

Türkiye’de erkek egemenliğini ve toplumsal cinsiyet eşitsizliğini eleştirel bir tutumla sorgulayan bağımsız bir kadın hareketinin gelişimi ancak 1980’li yıllarla birlikte mümkün olabilmiştir.

Kadınların özgül konumunun anlaşılabilmesi için kadınlar hem çalışan-üreten hem de anne-yeniden üreten olarak düşünülmelidir.