Havâyic Memuru (Emir-i Havâyic): Hanın erzak ve levazım işleri ile ilgilenmekteydi. Doğru cevap E' dir. 

İpek Yolu’nun kuzey güzergâhı, bozkır kavimlerinin davranışları nedeniyle yeterince güvenli değildi. Deniz yoluyla Basra Körfezi’ne veya Süveyş’e ulaşmak ise ticari denizcilik alanında uzmanlık gerektiriyordu. İran’a hakim olan Sasaniler de ülkelerinden transit geçen mallardan yüksek gümrük vergisi talep ediyor veya savaş dönemlerinde mal geçişini kesintiye uğratıyorlardı. Bizanslılar, 5. ve 6. yüzyıllarda, gerek deniz gerekse kara ticaret yollarının güvenliğini sağlamak için gayret sarf ettiler. Bozkır yolunun güvenliği için Göktürklerle, deniz yolunun güvenliği için de Habeş Krallığı ile temaslarda bulundular. Bizans İmparatorluğu’nun yükselme devri olan 6. yüzyılda İstanbul, doğu ile batı arasındaki transit ticarette önemli bir merkez hâline geldi. İskenderiye limanı aracılığı ile Mısır ve Kuzey Afrika ile ilişkiler gelişmiş, Suriye ve Irak’tan İstanbul’a ulaşan çapraz tali yollar oluşmuştu. Suriye limanlarına ve Basra körfezine gelen mallar, bu yollardan İstanbul’a ulaştırılıyordu. 6. yüzyılda ipek ticareti, İran üzerinden yapılmaktaydı. Nusaybin ve Dara’daki Bizans gümrük merkezlerine gelen ipek, işlenmek üzere Suriye sahillerinde Sur ve Beyrut kentlerine veya İstanbul’daki fabrikalara gönderiliyordu. İpeğin bir kısmı da Hindistan’dan ithal edilen baharat ve tıbbi bitkilerle birlikte deniz yoluyla gelmekteydi.

Rumeli Hisarı İstanbul’un fethi hazırlıkları sırasında Boğaz’ın kontrolunu sağlamak amacıyla Fatih Sultan Mehmet tarafından yaptırılmıştır.

Ankara Hacı Bayrâm-ı Velî Külliyesinin hemen yanında Roma Dönemi’nin İmparator kültlerinden biri olan Augustus Tapınağı bulunmaktadır.

Roma İmparatorluğu, Ren ve Tuna nehirlerinden Afrika’da Büyük Sahra’ya, İngiltere adalarından, Anadolu’da Fırat Nehri’ne uzanan çok geniş topraklara sahipti. Romalılar bu geniş topraklar üzerinde çok gelişmiş bir yol sistemi kurmuşlardı. Bu yol şebekesi sayesinde, imparatorluğun her köşesi ile kolayca bağlantı sağlanmaktaydı. Roma devri yollarının inşasına ait ilk kayıt, MÖ 312 yılına tarihlenmektedir. Yol inşasına başlamadan önce yolun genişliğine karar verilir ve bu genişlikte bir şeridin toprağı kazılarak temel açılırdı. Açılan temele malzemeler kat kat serilir, en üste sert ve düz taşlar sıralanırdı. Yolun kenarında ise yayalar için taş döşenmemiş bir kesim bırakılır ve bu kısım ile yol arasına kaldırım taşları döşenirdi. Yollar, yaklaşık 4m50cm genişliğinde inşa edilirdi.

Dikdörtgen büyük bir oylumun önünde iki yanı kapalı, önü açık bir giriş bölümü
olan yapı türüne megaron denilmektedir.

Şanlıurfa Türkiye’deki en önemli dinî merkezlerden biridir, hatta başında gelir. Peygamberler diyarı, peygamberler şehri olarak da bilinmektedir. Hz. İbrahim, Hz. Eyyub, Hz. El-Yasa, Hz. Musa, Hz. Şuayb, Hz. Adem, Hz. Nuh, Hz. İshak, Hz. Ya’kub, Hz. Yusuf ve Hz. İsa’ya ait makamlarIn olduğu bilinmektedir.

Diyarbakır-Silvan-Bitlis yolu üstünde bulunan köprü Silvan’a 10 km uzaklıktadır. Yazıtında belirtildiğine göre 1147 yılında Artukoğlu İlgazi Temurtaş tarafından yaptırılmıştır. Köprünün sivri kemerinin açıklığı 40,80 m’dir. Bu kemer günümüze ulaşan en büyük taş kemer açıklığıdır. Köprünün uzunluğu 188,32 m, genişliği ise 5,40 m’dir.

Diğer yapılar kral köşkü denen yapı tarafından korunmamaktadır. Cevap A şıkkıdır.

Avın kolay, bereketli geçmesi için, inandıkları güçlere yakarıyorlardı besbelli. Giderek bunun için topluca tapınıyorlardı. Mimarlık tasarımıyla gerçekleştirilen ilk tapınak son yarım yüzyılda yurdumuzda Urfa kentine yaklaşık 15 km uzaklıktaki Göbekli Tepe’de bulundu. Günümüzden 12 bin yıl öncesinde gerçekleştirilen, bir çember üzerine aralıklarla yerleştirilmiş, 7,5-9 m yüksekliğe ulaşan T biçimli taşlarla oluşturulmuş tapınak olduğu sanılan bir mimari düzenleme vardır. Aygıt olarak yalnızca çakmak taşını kullanıp doğal kayadan, çevresini oya oya çıkardıkları bu taşların üzerlerine değişik hayvanların kabartmalarını yapmışlardır. Yeryüzünün bilinen ilk insan yontuları da burada bulunur.  

Günümüzden yaklaşık dört bin yıl öncesinde (MÖ 3. bin yılın sonlarında) Kuzey Mezopotamyalı, Asurlu tecimenler (tüccarlar) Anadolu’yla tecim (ticaret) ilişkisine girdiler. Anadolu, Mezopotamya uygarlığına açıldı. Örneğin yazıyı Anadolu’ya Asurlular getirdiler. Böylece Anadolu, tarih çağlarına girdi denilebilir. Asur-Anadolu ilişkisi bir tecim ağına dönüştü. Kayseri’nin 21 km kuzeydoğusundaki Kültepe (Kaniş) bu ağın özeğiydi, başkentiydi. 21 m yüksekliğindeki Kültepe höyüğünde, 1948’de Prof.Dr. Tahsin Özgüç başkanlığında başlıyan kazılarla Kaniş kenti ile onun çevresindeki Karum (alış-veriş alanı) ortaya çıkarıldı. Burada dükkanlar, belgelikler (arşivler), işlikler (atölyeler), depolar, evler vardı. Belgeliklerde bulunan çivi yazılı tabletlerden döneme değgin pek çok bilgi edinildi.

Sultan II. Kılıç Arslan, uzun saltanat döneminde (1155-1192), Anadolu’daki topraklarını genişletmeğe ve ulusal birliği sağlamağa çalıştı. Bizans direnişinin kırılması ve Danişmendli Beyliği’nin ortadan kaldırılması ile rahatlayan Selçuklular, Anadolu’da birliği sağladılar. Bu tarihten sonra düzenlenen Haçlı Seferlerinde, kara yolu değil deniz yolu tercih edilmeğe başlandı. Sultan II. Kılıç Arslan, doğu ticaretini canlandırmak amacıyla girişimlerde bulundu. Aksaray kenti imar edilerek kentin içinde ve Konya yolu üzerinde iki kervansaray inşa edildi. İslam dünyası ile ticarî ve kültürel temaslar kuruldu. İlk gümüş paranın bu sultan zamanında basılmış olması, devletin iktisadi ve mali imkânlarının geliştiğinin göstergesidir. Selçuklular ile Bizans arasındaki çekişme, II. Kılıç Arslan’ın Miryokefalon zaferine (1176) kadar devam etti. Bu zaferle sağlanan Anadolu yollarının güvenliği, ticaretin gelişmesinde önemli bir rol oynadı.