Jeopolitik okulun ilk temsilcileri olan ve bu alandaki çalışmalara öncülük eden Mahan denizlerin ve özellikle stratejik suyollarının denetimini elinde bulundurmayı, büyük devlet olmanın ön şartı olarak kabul etmektedir.

Realist Morgenthau’ya göreyse ulusal gücün öğeleri; coğrafya, doğal kaynaklar, endüstriyel kapasite, askeri güç, nüfus, ulusal karakter, ulusal moral, diplomasinin niteliği ve hükümetin niteliğidir. Ulusal çeşitlilik bunlara dahil değildir.

Klasik liberal düşünce, eşitlik, rasyonellik, özgürlük ve mülkiyet kavramları üzerine inşa edilmiştir.

Faydacılık ve Laissez faire anlayışı, etkisini sadece Ticari ve Endüstriyel gelişme alanında göstermiştir.

Neo Marksistlerin sermaye akımı konusundaki görüşleri, klasik Marksist düşünceden oldukça farklıdır. Bu akımın önde gelen isimleri Harry Magdoff, Paul Sweezy, Paul Baran ve Andre Gunder Frank’tır. Ortak görüşleri, sermaye ihracının kapitalizmin ilk dönemlerinde de XX. yüzyılda ulaştığı tekelci aşamada da daima tek yönlü olarak azgelişmişlerden gelişmişlere doğru olduğudur.

Friedrich Ratzel’in “doğal genişleme yasası”na göre, savaşlar devletlerin coğrafi anlamda genişlemesinin gerekli bir aracıdır. Devletlerin genişlemesini doğal bir durum olarak gören Ratzel’e göre, savaş bu ihtiyacın olağan bir sonucudur. Ratzel’in doğal genişleme yasası, toplumsal Darwinist yaklaşıma dayanmaktadır. Ratzel’e göre, genişlemeci politikaların başarısı coğrafya ile doğru orantılıdır.

Uluslararası politikayı, güç ve çıkar mücadelesi olarak tanımlayan realist düşünceye göre devlet, uluslararası ilişkilerin temel aktörüdür. Buradan hareketle devletler dış politikanın rasyonel vericileridir. Devletlerin temel kaygıları ulusal güveliği sağlamaktır ve uluslararası sistemde güvelik sorununu giderecek merkezi bir otorite bulunmadığından uluslararası yapı anarşiktir. Buna göre her devlet kendi güvenliğini sağlamak zorundadır.

Liberal düşüncenin savunucuları arasında yer alan ünlü Fransız filozofu Baron Charles L. Montesquieu “Yasaların Ruhu” (Spirit of Laws) adlı çalışmasında dile getirdiği düşünceleriyle uluslararası ilişkiler teorisine önemli katkılarda bulundu. Montesquieu, bu alanda savaş ile yönetim biçimleri arasında doğrudan ilişki kuran ilk kişi sayılabilir. Montesquieu, savaşla monarşiler arasında kaçınılmaz bir ilişki olduğunu göstermeye çalışmış ve otoriter rejimlerin savaşa daha yatkın olduğunu ileri sürmüştür. Dolayısıyla demokratik rejimlerin artması barışı sağlayıcı önemli bir unsur haline gelmektedir. Bulunduğu dönem itibariyle devrimci düşüncelere sahip olan Montesquieu güçler ayırımı ilkesi üzerinde de durmuştur.

Andrew Moravcsik, liberalizmin üç temel varsayımı üzerinde durmaktadır. Birincisi; liberalizmde Uluslararası ilişkilerin temel aktörleri yalnız devletler değildir. Aynı zamanda bireyler ve sivil toplum kuruluşlarıdır. İkincisi; tüm hükümetler toplumun belli bir kesiminin temsilcisidirler. Hangi kesimin çıkarlarının yansıtıldığı veya temsil edildiği önemlidir. Üçüncüsü; uluslararası çatışma ve işbirliğiyle Uluslaraşırı ekonomik etkileşimler, devletlerin davranışlarının yansımaları ve tercihlerinin sonuçlarıdır.

Mackinder analizinde, Doğu Avrupa ve Sibirya’yı (yani Çarlık Rusya’sının egemenliğinde olan bölgeyi) merkezi stratejik bölge olarak adlandırarak, burayı uluslararası politikanın merkez üssü (“pivot area” yani “mihver bölge”) olarak adlandırmaktadır. “Pivot Area” olarak tanımladığı bu bölgeyi daha sonra “heartland” olarak ifade etmektedir.

Şıklar arasında John Locke dışındakiler klasik realizmin kuruluşu ve gelişmesinde öncü düşünürlerdir. Locke ise bunların aksine liberal felsefenin kurucularındandır.

Çoğulcu okula (pluralist school) göre, bu düşünürler herhangi bir bölgenin doğal üstünlüğü iddiasına dayanan düşüncelere karşı çıkmaktadır. Tarihsel olarak coğrafi güç merkezi, bir yerden bir başka yere sürekli kaymış ve kaymaktadır. Diğer bir deyişle güç merkezi sürekli değişmekte, bazen bir bölge ya da ülke merkez olup, diğeri çevre konumunda kalırken başka bir zaman tam tersi olabilmekte ve süreç bu şekilde devam etmektedir.